Netflix’in “Beef” dizisinin ilk bölümünde Danny Cho (Steven Yeun) “Gülmekten bıktım” diyor. Bu konuda yalnız olmadığını fark etmiş olabilirsiniz. Salgını, kültürü, ekonomiyi suçlayın, ancak insanlar şu anda uçaklarda, trenlerde ve – Danny ve onun araba çarpmış düşmanı Amy Lau (Ali Wong) gibi – otomobillerde deli.
Yol dışında feci bir şekilde ilerleyen bir trafik kazası olayını konu alan kara komedi “Beef”in zamanlaması iyi ama bu harika bir TV dizisi yapmak için yeterli değil. Bunu geçen yılın en canlandırıcı, şaşırtıcı ve anlayışlı başlangıçlarından biri yapan şey, öfkeyle ilgili çalışmasının kişisel ve kültürel olarak ne kadar spesifik olduğudur. İçindeki her mutsuz insan farklı ve büyüleyici bir şekilde mutsuzdur.
Amy ve Danny’nin Los Angeles banliyösünde büyük bir mağaza otoparkındaki bir karşılaşmanın ardından yüksek hızlı kovalamacası, 10 bölümün (Perşembe günü gelecek) gidişatını belirliyor. Gösteri, hızlandırıcıyı pervasız bir zevkle kaplıyor, bir intikam, hile ve korkunç kararlarla yarışıyor.
Ama “Beef”e ilgisini çeken şey, çifti en başta o otoparka getiren motivasyonlara dikkat etmesi.
Koreli ebeveynleri için bir ev inşa etmek için para biriktiren çalışkan, talihsiz bir müteahhit olan Danny, ailesi ve mali durumu hakkında endişelenirken malları iade etmeye çalışıyor. Sanat dünyasının parasıyla evlenen bir girişimci olan Amy, küçük işletmesini büyük mağazanın sahibine satmaya çalışıyor, yıllarca süren baskının ardından nihayet nefes almasını umduğu bir anlaşma. Her biri kırılmaya bu kadar yakın ve her biri, yakın çamurluk bükücülerinden sonra, diğerinin bardağı taşıran son damlası oluyor.
Bunun nasıl alaycı bir sınıf savaşı hikayesine dönüştüğünü görmek kolaydır: Onun işçi sınıfı mücadelesi, onun lüks can sıkıntısına karşı, pikapı ve onun Mercedes’ine karşı. Bunun yerine, yaratıcı Lee Sung Jin (“Dave”) gürültülü bir hikayeyi, karşılaşabileceğiniz en büyük ahmağın hakkında hiçbir şey bilmediğiniz savaşlar vermek olduğu gerçeğine cömert bir dönüşle birleştiriyor.
Danny’nin sorunları daha varoluşsal ve çetindir: O, ailesini sırtına almış çalışkan bir oğuldur, sadece ebeveynleri değil, aynı zamanda kripto-kardeşi küçük kardeşi (Young Mazino) ve eski hükümlü kuzeni (geçici) David Choe), geri ödeme planlarına tehlikeli bir şekilde karışan. Eksik olan sadece nakit değil; stres yiyen Burger King tavuklu sandviçleriyle ve az gelişmiş olsa da ilgi çekici bir rock-gospel kilisesine katılarak doldurmaya çalıştığı bir boşluk hissediyor.
Amy’nin daha rahat bir yaşam durumu var ama stres etkenleri o kadar da farklı değil. İşletmesinin zengin beyaz potansiyel alıcısı Jordan’ın (Maria Bello) bitmek bilmeyen mikro saldırılarına ve zengin kayınvalidesinin (Patti Yasutake) müdahalelerine rağmen gülümsüyor. Kocası George (Joseph Lee), tatlı ama rahatsız edici bir ayrıcalık ürpertisine sahiptir. Amy’nin kendisinin bir sembolü gibi görünen bir ev kasasında (Bay Chekhov’a çağrı yapan) bir silah tutuyor – tehlikeli bir şeyi kilitli tutan şık bir kutu.
Amy ve Danny, savaşları kızıştıkça birbirlerinin yaşamlarının ağına düşer ve benzerlikleri daha da netleşir. “Sığır eti”, nefret dışında bir aşk hikayesine dönüşür. Yeun’un (“Minari”, “The Walking Dead”) dizinin dramasında başarılı olmasını ve komedyen Wong’un (“Tuca & Bertie”) mizahı yakalamasını beklersiniz, ama tam tersini de yapıyorlar. Wong, özellikle Amy’nin enfes sekizgen gözlüklerinin arkasındaki gerilimi, sağlama ve mükemmel olma baskısını vurguluyor – o, yoga yerine silahlı Rachel Fleishman gibi.
“Beef”teki ana karakterlerin neredeyse tamamının Asyalı olması, hem ortamın tesadüfi bir gerçeği hem de temalarının ayrılmaz bir parçası. Bunlar, kısmen “model azınlık” uysallık klişeleri nedeniyle Amerika’da öfke için daha az sosyal izin verilen karakterlerdir. (“Bu dingin Zen Budist olayı var,” diyor Jordan, Amy’ye.)
Ama aynı zamanda aileleri ve yetiştirilme tarzları tarafından da şekilleniyorlar. Amy, duygularını bastırmayı babasından öğrendiğini anlatıyor – “Orta Batılı Çinli adam, yani, iletişim onun işi değildi” – ve “duygularınız hakkında konuşmanın şikayet etmekle aynı şey olduğunu düşünen” Vietnamlı bir göçmen olan annesi. ”
Felsefe, kendi kendine yardım ve “Yıldız Savaşları”nın bize öğrettiği gibi, öfke yıkıcı bir duygudur. “Sığır eti”, bozulmaya meydan okuyacak kadar tuhaf ve patlayıcı bir doruk noktasına ulaşan tırmanışlar dizisinde buna dair bol miktarda kanıt sağlar. Ve kişisel savaş, ne Danny’yi “fakir” diye aşağılayan Amy’nin, ne de Amy’ye “Calabasas’tan zengin bir orospu” diyen Danny’nin en iyi yanlarını ortaya çıkarır.
Ancak “Sığır Eti” aynı zamanda öfkenin – önemsiz, aptalca öfkenin bile – özgürleştirici olabileceği fikrini keşfetmek için kolay ezberi geride bırakıyor. İlk bölümün sonunda Amy ve Danny karşı karşıya gelir ve sonu pek de iyi olmaz; sonunda onu sokakta yürüyerek kovalar. Kendisine gücünün yetmeyeceği bir bela almış olmasına rağmen yüzünde geniş, çocuksu bir gülümseme var. Bir sonraki karşı hamlesini planlarken rahatlayarak küçük bir sırıtış sergiliyor.
Yüzlerinde gördüğünüz ilk hafiflik bu. Anlaşmazlıkları, ikisinin de başına gelen en kötü şey olacak, ama şu anda, aynı zamanda en iyisi. Sadece gururları için değil, aynı zamanda öfkelerinin bir şekilde her şeyi düzeltebileceğine dair inançları yüzünden de savaşırlar.
Lee Sung Jin’in “Beef” aracılığıyla ördüğü motiflerden biri de açlıktır. Danny’nin Burger King bağımlılığı var – işi gibi yiyor, süzerek ve şişerek – Amy’nin kızına geçtiği, depresif çocukluğunun mirası olan tatlıya düşkünlüğü var. Bu da bizi bu garip, dikkat çekici şovun başlığına geri getiriyor.
Halk dilinde “Sığır”, “kan davası” anlamına gelir. Ancak bu dizi, bazı insanlar için öfkenin nasıl da et olabileceğini gösteriyor. Bir boşluğu doldurur, ayakta tutar, bir an için tatmin eder – fazlası kalbin için korkunç olsa bile.
