Olivia Dean, ilk albümü “Messy” için kolayca tek şeritte kalabilirdi. Pürüzsüz İngiliz pop-soul’unda bir kariyere doğru süzülüyor. Kremsi tonlu, caz esintili bir şarkıcı ve klasik mısra-nakarat-köprü şarkı yazımına dayanan, yürek burkan ama dirençli bir söz yazarı.
24 yaşındaki Dean, 2018’den beri şarkılar yayınlıyor – ilk albümünü bir giriş yerine bir dönüm noktası gibi hissettirecek kadar uzun. Neyi doğru yaptığını yeniden teyit ediyor; aynı zamanda yeni olasılıklar talep ediyor.
Guyanalı-Jamaikalı bir anne ve İngiliz bir babanın çocuğu olarak Londra’da dünyaya geldi ve babasının albüm koleksiyonundan müzikler aldı. (Göbek adı Lauryn Hill’den sonra Lauryn’dir.) Bir gospel korosunda şarkı söyledi ve müzikal tiyatro dersleri aldı. Ve Amy Winehouse, Adele, Leona Lewis, Raye, Jessie J ve Imogen Heap gibi Dean de yıldız yapan Brit Sahne Sanatları Okulu’na katılacak kadar genç yetenek gösterdi.
Diğer yeni gelenler gibi Dean de 2019’da Rudimental ile birlikte “Adrenaline”i seslendiren elektronik perdeli öne çıkan bir vokaliyle dikkatleri üzerine çekti. Şimdiye kadar, bir dizi EP yayını ve iki milyon Spotify takipçisi ile Dean, aralarında Elton John’un da bulunduğu, 2023 Glastonbury festivalinde sahne alacak kadar hayran topladı.
“Dağınık”, Dean’in pop-soul uzmanlığını açıkça ortaya koyuyor. 2020’de yayınladığı, on milyonlarca kez dinlenen ve “Messy”de yeniden çıkan “The Hardest Part” şarkısında eski Memphis ruhuna şık bir elektronik parlaklık kazandırıyor. (Ayrıca Leon Bridges ile ticaret ayetlerini içeren bir remix yayınladı.) Şarkı, pişmanlık ve rahatlama ile genç bir romantizmi geride bıraktığını anlamakla ilgili. “Son zamanlarda tanımadığın birine dönüşüyorum,” diye şarkı söylüyor. “Onu sevme şansın vardı ama görünüşe göre sevmiyorsun.”
Albüm ayrıca, delice sevdaya teslim olmayla ilgili pelüş, ipli bir balad olan “Dive” ile ruh işçiliğini sergiliyor. Bas-çek melodisi, Dean’in bariz modellerinden biri olan Winehouse’un etkisini gösteriyor. Ancak Dean’in şarkılarında, Winehouse’un kara mizahı yerine genellikle pozitif düşünceye ve kişisel bakıma yöneliyor.
Başka bir retro soul şarkısı, Motown aromalı, çıngıraklı “Ladies Room”, kesinlikle Motown sonrası bir fikir sunuyor: bir çiftin parçası olsa bile, bir kadının bağımsızlık ve kendi başına zaman geçirme hakkı var. “Sizin alanınızda olmayı seviyorum/Ama bazen biraz odaya ihtiyacım oluyor,” diye açıklıyor.
Dean pop-soul’dan vazgeçmezken, “Messy” diğer olasılıkları kararlılıkla test eder. Biraz kusurlu olmasına izin veren ve “Ben senin tarafındayım” diye ısrar eden başlık şarkısı, düşük kaliteli gitar ve piyano ve hayaletimsi sesler ve seslerle psych-folk’a yaklaşıyor. “No Man” karamsar, zaman atlamalı bir balad, katmanlı elektronik perküsyon ve kederli yaylılarla duygusal olarak uzak bir partnerden yakınıyor. Dean bir uzaylıyı çalarken, alacalı tıngırdatmayı Vocoder tarafından işlenmiş vokal armonilerle birleştiren “UFO” ile albümü açar: “İnecek bir yere ihtiyacım var / Senin dünyevi ellerine düşebilirim.”
Albüm boyunca, şarkı yazımı eski usul kalıyor: basit melodiler ve sözler, net yapılar, atlamalı geçişler yok, hatta konuk bir rapçi bile yok. Ve Dean’in şarkıları gönül meselelerine odaklanırken, albümü kendi farklı kimliğini ilan ederek bitiriyor.
“Carmen”, şimdi Windrush kuşağı olarak adlandırılan Karayip göçü dalgasında Guyana’dan İngiltere’ye gelen Dean’in büyükannesine bir saygı duruşu niteliğinde. Karışımda çelik davul ve karnaval kornaları ile iyimser bir yürüyüş. Dean, “Başkasının anavatanında nasıl ev yapılacağını bilmenin yolu yok,” diye şarkı söylüyor. “Bir soy ağacını nakledin / Ve onun bir parçası bende büyüdü.” Şarkı, albümdeki diğer her şey gibi gösterişli. Ama biraz kişisel olmaya da istekli.
olivia dekan
“Dağınık”
(Ada)
