Uluslararası Fotoğraf Merkezi’ndeki düşündürücü “Aşk Şarkıları: Fotoğraf ve Mahremiyet” sergisinde, Nobuyoshi Araki’nin iki fotoğraf serisi karşı duvarlarda karşı karşıya geliyor.
1971 tarihli ilk “Duygusal Yolculuk”ta Araki, genç karısı Yoko Aoki ile balayının planını yapar. Sekans, onun soyunmuş fotoğraflarını içerir ve bir görüntü onu orgazm halinde gösterir. Ancak Aoki’nin tamamen giyinik olduğu en samimi portreler, onun iç yaşamını açığa çıkarır. En dokunaklı haliyle, bir tren kompartımanında oturuyor ve bir teslimiyet ve önsezi havasıyla yana bakıyor. Henry James’in “The Bostonians” adlı romanının yeni nişanlı kadın kahramanın gözyaşları döktüğü ve anlatıcının “Korkmak gerekir ki … bunlar onun dökülecek son sözleri değildi” dediği son satırı düşündüm.
Ancak Araki evliliği mutlu görünüyor. Dökülecek gözyaşları onundu. 1994 yılında Aoki yumurtalık kanserinden öldü. Baskılar, sanki yolculuğun her istasyonu ruhuna işlenmiş gibi zaman damgalı. Resimlerin birçoğunda çiftin sevgili kedisi devriye geziyor, diğerlerinde ise manolya çiçekleri yer alıyor. Evcil hayvan ve çiçekler, ayrılan eşin ruhunu çağrıştırır.
Aşk ve kayıp. “Aşk Şarkıları”nda yürürken kafamda çalan şarkı şu şekilde başlıyor: “Aşkın ne olduğunu bilmiyorsun… ta ki kaybetmek zorunda olduğun bir aşkı sevene kadar.” Bağımsız küratör Sara Raza tarafından Paris’teki Maison Européenne de la Photographie’deki (MEP) bir sergiden uyarlanan sergide 16 sanatçı yer alıyor. Fotoğrafçıların çoğu bir aşk ilişkisinin sonunu çiziyor. Şarkı yazarlarının fark ettiği gibi, bir ayrılığın acısı, duygusal olarak mutlu bir aşkın sevincinden daha derine nüfuz eder. Ancak müzikte kolayca iletilebilen şey, öznelerin çok kolay bir şekilde oyuncuya dönüştüğü ve arzu edilen yakınlık hissinin teatral bir hal aldığı fotoğrafçılıkta anlaşılması güçtür.
Instagram’da veya Facebook’ta fotoğraflar arasında gezinirken, kollarını birbirine dolamış neşeyle gülümseyen insanların oyuncu olduğu hissine kapılıyorsunuz. Daha doğrusu, bu ilişkilere esas olarak onların reklamını yapmak için giriştiklerini: Kendilerini taklit ediyorlar. Karla Hiraldo Voleau, “Another Love Story” 2022’de simüle edilmiş yakınlık temasını ele alıyor. Aydan aya düzenlenen resimler, sanatçının sevgilisinin ona bittiğini söylediği bir ilişkiyi sürdürdüğünü keşfetmesini anlatıyor. Enstalasyon, Hiraldo Voleau ile yine karanlıkta tutulan diğer kadın arasındaki telefon görüşmelerinin dökümlerini içeriyor.
Hem aşıkların hem de sosyal medyadaki aşk ilişkilerine dair paylaşımların güvenilmez olduğunun altını çizen Hiraldo Voleau, eski erkek arkadaşının yüzünün görünmediği yerlerde çektiği fotoğrafları ayrılıktan sonra çekilen fotoğraflarla karıştırarak eski sahneleri kiralık bir bakışla yeniden canlandırıyor. benzer Anlamlı bir şekilde, onun gerçek sevgilisiyle olduğu kareler ile onun gibi davranan adamın olduğu kareler arasında hiçbir fark göremedim; tüm bu resimlerde özneler kamera için hareket ediyor.
Leigh Ledare, “Double Bind” 2010’da, eski karısını boşandıktan beş yıl sonra New York’un taşrasında ıssız bir kulübede fotoğraflayarak bir aşığın sevdiğini nasıl yansıttığını göstermeye çalıştı. Yakın zamanda yeniden evlenmişti. İki ay sonra Ledare, onu kendi kamerasıyla resmeden, kendisi de bir fotoğrafçı olan yeni kocası Adam Fedderly ile aynı evi ziyaret etmeye ikna etti. Ledare, yazarlığı çerçevelerin rengiyle tanımlayarak fotoğraflarını birlikte sergiliyor. Montajlarda, fotoğrafları dergi kupürleriyle karıştırdı ve daha parlak kupürlerle dolu üç vitrin ekledi. Fotoğrafın doğasında var olan belirsizliği bir kez daha gösteren dahiyane bir kurulum. İki adamın vizyonları arasında ayrım yapamadım.
Bir fotoğrafta samimiyeti yakalamak zordur. Collier Schorr’un yakın çalışma arkadaşı Angel Zinovieff’in yaptığı, çoğu çıplak olan poz portrelerinden pek bir şey anlamadım. Lin Zhipeng’in genç erkek aşıklarının çektiği gösterişli çekimlerle de o kadar ilgilenmiyordum. Ama Hervé Guibert’in, ikisi de genç olan erkek arkadaşı Thierry Jouno’nun 70’lerin sonu ve 80’lerde çekilmiş bir dizi fotoğrafından önce hüzünlü bir hayranlıkla duraksadım. Jouno’nun çıplak resimleri var, bazıları X dereceli. Ama en mahrem olanı, üzerinde sigara dumanı yükselirken Jouno’nun başını masaya koyduğu, bir başkasının aynaya bakarken yüzünü buruşturduğu ve rustik bir odada farklı mesafelerden çekilmiş üç pozlu fotoğrafta, Jouno’nun ayakta durduğu bir portreydi. yürek burkan derecede yakışıklı ve açıkça hayran olunan, çıplak vücudu tül perdelerle gizlenmiş. Hem görme engelliler için bir enstitü yöneten Jouno’nun hem de yetenekli bir yazar ve aynı zamanda bir fotoğrafçı olan Guibert’in 30’lu yaşlarının ortalarında AIDS’ten öleceklerini bilmek ilgimi çekiyordu.
Ölümlülüğün gölgesi aynı zamanda Sally Mann’ın geç başlangıçlı kas distrofisinden mustarip kocası Larry’nin fotoğrafları olan “Proud Flesh” 2003-09’a da düşüyor. Onları 19. yüzyıl ıslak plaka kolodyum işlemiyle yaptı. En son teknoloji olduğu zamanlarda, fotoğrafçılar tekniğin tuzaklarını ustalıkla aştılar, ancak Mann kusurları kucaklıyor. Çıplak kocası gibi resimlerin çoğu kusurlu ve sıkıntılı. Bu arkaik sürecin yarattığı karanlık ve bulanıklık, zerafet havasına katkıda bulunur.
Ergin Çavuşoğlu’nun “Silent Glide” (2008) filmi ve Fouad Elkoury’nin “Savaş ve Aşk Üzerine” (2006) filmi, her ikisi de bir çürüme ya da çekişme manzarasına karşı romantik bir ayrılığı simgeliyor. Çavuşoğlu’nun sahnelenen üç kanallı videosunda bir yazar, bir zamanlar ipek kilim üretimiyle tanınan ama artık halı üretimine ek olarak nakliye ve nakliyeye bağımlı olan Türkiye’nin bir sahil kasabası olan Hereke’de kendisini ziyaret eden evli yayıncısıyla ilişkisini bitiriyor. bir çimento fabrikası. Çavuşoğlu, meselenin çökmesine olduğu kadar kasabanın bozulmasına da önem veriyor.
Benzer şekilde, “Savaş ve Aşk Üzerine” 2006’da Elkoury, 2006 yazında Lübnan’daki bir savaşa denk gelen, daha genç bir kadınla ilişkisinin sona ermesini bir günlük formatında anlatıyor. İsrail’in Beyrut’a hava ve deniz saldırısını ve Elkoury’nin sevgilisini onunla kalmaya ikna etmek için nafile bir çabayla Lübnan’dan geldiği İstanbul’daki duygusal kargaşasını belgeliyor. Bununla birlikte, birbiriyle yankılanmak yerine, iki hikaye yan yana geldiğinde beni her birinden uzaklaştırdı.
“Aşk Şarkıları” poz vermenin teatralliğinin ve durağan görüntülerin muğlaklığının fotoğrafın mahremiyeti belgeleme kapasitesini baltalayıp baltalamadığını merak etmeme neden oldu. Çeşitli sanat formları, farklı avantajlar ve sınırlamalar sağlar. Aşkın karmaşık çekiciliğini ve iniş çıkışlarını en iyi romanlar anlatır, bu yüzden bu sanatçıların çoğu imgelerle birlikte metinlere de başvurur. “Aşk Şarkıları” fotoğrafın yapabilecekleri kadar yapamadıklarıyla da ilgili.
Aşk Şarkıları: Fotoğrafçılık ve Samimiyet
11 Eylül’e kadar, Uluslararası Fotoğraf Merkezi, 79 Essex Caddesi, Aşağı Doğu Yakası, Manhattan, icp.org.
