Hayatımda atlama tahtası olmayan bir zaman hatırlamıyorum. Onları her zaman sevmişimdir. Bu sevgi genel olarak zirvelere uzanmaz; En yüksek, en tehlikeli uçurumdan veya platformdan atlamakla ilgilenmiyorum. Vücudunuzu bir sıçrama tahtasından fırlatmanın getirdiği çok özel bir keyiften bahsediyorum. Zıplayan şeyler, bazı insanlarda eğlenceli, çocuksu bir nitelik ortaya çıkarır. Bir atlama tahtasından kızgın bir şekilde atlamanıza meydan okuyorum – bu imkansız.
Austin’de yaşıyorum, bu da Teksas sıcağında hayatta kalmak için bir havuzun çok önemli olduğu anlamına geliyor. Haftanın en az üç dört gününü efsanevi halk havuzu Barton Springs’in doğal sularında geçirmeyi tercih ederim. Çocukluğumdan beri orada dalış yapıyorum – annem bana hamileyken Barton Springs’te cankurtarandı – ve her yaklaştığımda hala en ufak, neredeyse fark edilemeyen bir korku belirtisi var. Benim ilk hareketim pike dalışı. Şu şekildedir: sağ ayak, sol ayak, zıplama, zıplama, ayaklar birlikte, kalçalar yukarı, baş aşağı, eller ayak parmaklarına, bacaklar başımın tam üstünde ve vwoosh . Aniden, su kulaklarımdan hızla geçerken kendimi ağırlıksız hissediyorum ve kimsenin beni göremeyeceği derinliklere doğru dalgalanıyorum. Vücudumun suya girmesiyle birlikte gurura, sakinliğe ve rahatlamaya dönüşen coşku, korku ve güvenin simyası için geri gelmeye devam ediyorum.
Kurulda sıraya giren pek çok insanla tanıştım. Onları haftalık olarak burada, kolektif Happy Place’imizde görüyorum. Herhangi bir günde, Lady Go-Diver With a Swimsuit lakaplı Linda’ya, ağzına su koyup tükürürken 360 derece dönmeyi içeren Twirling Mermaid gibi imza numaralarından birini yaparken rastlayabilirim. . Yaklaşık iki yıl önce tanıştığım ve onlarla tanışma sırasına göre isimlendirilen Marklardan en az birini görmediğim nadirdir. Mark One çok tatlı ve beyaz saçları ve solmakta olan dövmeleriyle kolayca ayırt ediliyor – klasik bir Austin görünümü. (Bu yaz kimin bir buçuk ön takla atabileceğini görmek için bir yarışma düzenliyoruz – kaybeden enchiladas alır.) Mark Two bir güvenlik mimarı ve triatlet. O bu kurulda bir ünlü, gördüğüm en iyi dalgıçlardan biri. Hiçbir şey yokmuş gibi çift geri takla atıyor. İzlemesi gerçekten inanılmaz. Ortaya çıkar çıkmaz, insanlar hilelerinde ince ayar yapma konusunda tavsiye almak için ona akın ediyor.
Ancak kendilerini bu tahtadan fırlatanlar sadece deneyimli dalgıçlar değil. Springs’te yoğun bir yaz gününde, sıra 30 kişi olabilir ve her türden heyecan arayanlardan oluşabilir – hem deneyimli dalgıçlar hem de acemiler. 4- ve 5 yaşındaki çocukların tahtanın sonuna doğru ilerlediğini görmek alışılmadık bir durum değil. Sonunda zıpladıklarında, seyircilerden oluşan kalabalık, sanki ev sahibi takım uzatmada galibiyet golü atmış gibi patlıyor.
Havuzda yoğun bir günse dalışım da tepki alabilir. Bazen seyirci alkışlar, hatta nefesi kesilir. Hava almak için geldiğimde, bir yabancının “Bunu gördün mü?!” 30’lu yaşlarının ortalarında büyük beden bir kadının bunu zarif bir şekilde yapmasına şaşırmışlar gibi. Ama tepkileri sadece bir bonus, çünkü dalış onlara göre değil, bana göre. Bu kanıt. Hiçbir şey olmasa bile, buna hala sahip olduğumun kanıtı. Görüyorsun, vücudumla her zaman çok nazik bir ilişkim olmadı. Asla küçük olmadım, bu da hayatımın büyük bir kısmında küçük olmak istediğim tek şeyin olduğu anlamına geliyor. Özellikle Teksas yazının bunaltıcı sıcağında içinde iyi hissettiğim kıyafetleri bulmak her yıl zorlu bir iştir. Ama kendimi her zaman bir mayonun içinde güvende hissetmişimdir. Çünkü bedenimden nefret ettiğim zamanlarda bile havuz nötr bir zemin. Nasıl bir gün geçirirsem geçireyim, vücudum neleri başarmış ya da başaramamış olursa olsun, yine de dalış yapabilirim.
Güven, tutunması zor bir şey olabilir. İşte bu yüzden dalış tahtalarını gitgide daha az görmeye başlayınca paniğe kapılmaya başladım. Trendi ilk kez 2011’de, Austin dışındaki küçük memleketimin çocukluk yazlarımı geçirdiğim halk havuzunu yenilediğini duyduğumda fark ettim. 1950’lerde inşa edilen orijinal havuz için büyük bir yükseltme planlandı. Kasabadaki söylentiler, tahtayı bir slaytla değiştirecekleriydi – ve hatta havalı bir slayt bile değil. Toys-R-Us’tan bir şeye benziyor – onunla ilk oynadığınızda eğlenceli olabilecek ama kaçınılmaz olarak oyuncak kutusunun dibinde biten bir tür ucuz plastik mekanizma. Birkaç yıl sonra, 2015’te Oakland’a taşındığımda, halka açık bir dalış tahtası bulana kadar yaklaşık beş yıl araştırma yaptım. Sonunda Berkeley’deki West Campus Pool’da bir tane gördüğümde gözlerim yaşarmaya başladı. Sonraki üç saati, yıllarca birikmiş gerginliğin salıverildiğini hissederek, keyifle dalış yaparak geçirdim.
Tırmanma tahtalarının ortadan kaybolmasından bahsetmeye başladığımda, herkesin benim için bir hikayesi vardı. Mark İki, Amerika’yı dolaşırken ziyaret ettiği her kasabada pano aradığını söyledi. Onlar azdı ve çok uzaktı. San Diego’da bir Yahudi cemaat merkezinde bir tane bulduğunda, kurallarının herhangi bir fantezi dalışı veya takla atmayı yasakladığını öğrenince yıkıldı. Söyleyebileceğim kadarıyla, bunların hepsi sigorta ve sorumlulukla ilgili. Belediyeler, atlama tahtalarıyla gelen daha yüksek sigorta bedellerini ödemek veya herhangi bir yaralanma için dava açmak istemiyor. Ama benim için atlama tahtası olmayan bir havuz, sahnesi olmayan bir tiyatro gibidir. Dalış tahtaları olmadan cesur olmak, gösteriş yapmak ve birbirimize inanmak için nereye gideceğiz? Bu nedenle, bu yaz bir dalış tahtası görürseniz, dalmaya başlamanızı tavsiye ederim. Daha ne kadar dayanacağız kim bilir.
Haley Howle, Austin, Teksas’ta yaşayan bir yazar, editör ve podcast yapımcısıdır. Daha önce Pop-Up Magazine’de kıdemli yapımcıydı.
