Video oyun anlatılarıyla her fırsatta lisana getirdiğim spesifik bir sorunum var: Bilhassa ana akımda çok çok büyük çoğunluğunun oyuncuyu o dünyanın merkezine koyan bir biçimde yazılması beni çok bayıyor. Bilhassa de başıboş dolaşabildiğimiz açık dünyaların yan vazifeleri bakkaldan ekmek alma düzeyindeyken kozmosun en kıymetli adamıyım, yazgımda dövülemez denilen iblisleri, kadir-i mutlak rableri bana sırık onlara kürdan ebatta silahlar kullanıp 3-5 tuşa basarak paket servis yapıyorum, hâlâ elin getir götürü bende. RYO tarafında bilhassa Bethesda ve BioWare oyunlarının iki adımda bir dünyalarına olan inancımı sınaması, iki firmadan da vakitle soğumama sebep oldu. CD Projekt Red’in ortama intikal etmesi ve The Witcher efsanesini lisanlara dolamasıyla, ana karakter Geralt’ın alemdeki en güçlü adam olmadığını yer yer burnumuzu sürte sürte hatırlatan bir fantazya anlatısına da kavuşabildik lakin hepsi oyuncuya gerçek dünyadaki değersizliğini hissettirme konusunda elini korkak alıştıran oyunlardı. Tahminen bu sebepten tahminen değil, tam da bunu hakkıyla yapma işini trolden ejderhadan ırak bir Doğu Avrupa üretimi olan Kingdom Come: Deliverance üstlenmişti. Pek çok rol yapma oyununda olduğu üzere burada da gariban bir taşralıyken eğitim kısmında atağa uğrayan köyümüzden kaçıyorduk evet. Sonrasında yağmur çamur içinde yalınayak ana babamızın cesetlerini gömmeye geri geliyorduk lakin. Okumamız yazmamız yoktu, kılıç tutmayı bilmiyorduk; zorbalık yapana haddini bildirecek ne kudretimiz ne de karizmamız vardı. 15. Yüzyıl Bohemya’sında geçen Kingdom Come tam bir “Sen maharetsiz bilgisiz köylünün tekisin, gidiyorsun” oyunuydu ve artık o oyunun devamı geliyor!
Bu sefer çene estetiğiyle
Ülkemizde bilhassa çok sevilen birinci Mafia oyununun yazar yönetmeni Dan Vavra’nın Kickstarter projesi olarak başlayan Kingdom Come: Deliverance, yıllar süren telaşlı bir bekleyişin akabinde nihayet, hem de bu sene çıkmak üzere duyuruldu. Telaştan kastım elbette oyunun başarısı değil, nihayetinde mütevazı bir proje olan KC:D 6 milyon civarı bir satış sayısına ulaşmıştı, oyunun öyküsü yarıda da kaldığından Dan Vavra’nın aklında ikinci bir oyunun olduğu muhakkaktı. Lakin Warhorse Studios, geçtiğimiz yıllarda piyasadaki irili ufaklı birçok stüdyo ve markayı satın alıp sonra Araplarla yapacağı milyarlarca dolarlık paydaşlık mutabakatı suya fikir sürüyle işten çıkarma ve proje iptali yapan Embracer’a ilişkin olduğundan tatlar kaçıktı. Bir gün uyanır da ismi açıklanmayan bir Warhorse projesinin rafa kaldırıldığı söylenir, stüdyonun yarısı sokağa atılırsa Henry’yle buluşmamız suya düşer mi bilemiyorduk. Bütün bunlar olmadı ve oyun duyuruldu da Deus Ex’in yanına bir mezar daha kazmak gerekmedi diye çok seviniyorum. Üstüne oyun 6 yıllık bekleyişin akabinde önümüzdeki yıllara sarkmadı diye daha da çok seviniyorum. Bir de tam çıkış tarihi olaydı da yaz aylarına falan denk geleydi Red Bull’a rakip gelebilir, Kingdom Come: Deliverance 2 de kanatlandırabilirdi fakat olmadı; zati çok açgözlü olmamak lazım. Oyunun çıkış tarihiyle alakalı tek bildiğimiz şey, üretimin içerik manasında çabucak hemen tamamlanmış olduğu ve cila atmaya geçtikleri. Rastgele bir ertelemeyle sonraki seneye kaymayacağına çabucak hemen kesin gözüyle bakıyor Warhorse.
Oyun birinci oyunun bittiği anın birkaç gün sonrasında başlayacak ve sözün tam manasıyla birinci oyunun iki katı olacak, çünkü Kingdom Come: Deliverance 2’de birinci oyundakiyle emsal büyüklükte iki farklı harita olacakmış ve senaryodaki ikincisini açtıktan sonra bunlar ortasında istediğimiz vakit süratli seyahat edebilecekmişiz. Ayrıyeten oyunda birinci yükleme ve iki harita ortasındaki bu geçiş yüklemesi dışında hiç yükleme ekranı da görmeyecekmişiz. Bu birinci haritadan birincisi, birinci oyununda sonunda ulaşmak için yollara düştüğümüz Trosky Kalesi ve etrafı olacakken, ikinci haritanın merkezi birinci oyundaki yerleşkelerden çok daha büyük olacağı söylenen Kuttenberg kenti olacak. “İlk oyundaki Rattay, Kuttenberg’in anca bir caddesi olur, kent o kadar büyük” deniyor. Bu ortada oyun birinci oyundaki üzere tekrar CryEngine kullanacak lakin Warhorse motoru bu oyunun gereksinimlerine uyacak formda önemli bir modifikasyondan geçirmiş. Oyunun bütçesi de arttığından artık hareket yakalamaya ek olarak yüz yakalama teknolojisi de kullanılacakmış, mimikler ve dudak senkronizasyonu birinci oyundaki üzere berbat olmayacak yani.
At, Avrat ve Jesus Christ
Kingdom Come: Deliverance 2’nin vizyonu birinci oyunun nişini koruyarak, onun o periyot sunmak isteyip sunamadığı nüansları, erişmek isteyip erişemediği genel cila ve kalite düzeyine ulaşmak üzerine şurası. Birinci oyunda vakit yahut para yetmediği için kesilen şeyler, Kingdom Come: Deliverance 2’de olacak. Bunlardan bir tanesi demircilik; malum Henry’nin babası köyün demircisiydi, oyuna da babamıza yardım ederek başlıyorduk. Fakat sıfırdan okuma yazma öğrenen, ok, yay ve yakın dövüş silahı kullanmaya alışan, bunlarla da yetinmeyip çeşit çeşit iksir yapabilmek için simyaya merak salan Henry oğlan, iş baba mesleğini devam ettirmeye gelince körelen kılıcını bilemenin ötesine geçemiyordu. Bu sefer bunu yapabilecek ve KCD2’de demircilik, tıpkı simya üzere bir küçük oyun formunda uzunluk gösterecek. Ayrıyeten hayranların tarihe uygunluk açısından birinci oyunda olup olmaması gerektiğini yıllardır tartışa tartışa bitiremediği arbalet, bu oyunda biri hafif ve kullanımı kolay, başkası ağır ve kullanımı güç (ancak zırh delebilen) iki farklı versiyonuyla oyunda yer alacak. Yetmezmiş üzere bir de en ilkelinden ateşli silahlarla karşılaşacağız, bunlar ölümcül oldukları kadar kullanması güç da olacaklar. İsabet ettirebildiğiniz düşmana “tek atsalar” ve bazısının varlığı bile kimi düşmanı korkutmaya yetse de doldurulup hazırlanmaları uzun sürecek, ateş edince ortalığı toza dumana bulayacaklar ve hatta tahminen de vakit zaman elimizde patlayacaklar.
Tabii birinci oyunu geliştirmek deyince akıllara gelen birinci şey demircilik olmaması yahut arbaletin eksikliğinin yürekleri dağlaması değil. Çünkü birinci oyunun en büyük eksiği yakın dövüş mekaniklerinin ham olmasıydı. Oyun Mount and Blade’dekine misal taraflı taarruzlar kullanıyordu ve insanı farklı fonksiyonlara sahip, rakibin gardını açan kombolar öğrenmeye teşvik ediyordu. Lakin oyunda silah kullanma maharetinizi aşikâr bir düzeye çıkardığınızda açılan Master Strike isimli maharet (ilk Assassin’s Creed’deki kontra atağın birebiri diyeyim, yalnızca düşmanı tek seferde indirmiyor) dövüşlerin bütün tadını kaçırıyordu. “Kullanmayayım” deseniz o da olmuyordu zira sizin uzun saatler sonunda erişebildiğiniz bu tekniği yoldaki donu delik haydut bile kullanabildiğinden standart kombolarınız daima kesiliyordu. İkinci oyunda Master Strike tekrar olacakmış fakat bu sefer tıpkı standart hücumlar üzere taraflı kullanılması gerekecekmiş. Ben kendi adıma hiç olmamasını yeğlerdim lakin tahminen bu hali, dövüş sisteminde yapılan öbür ayarlamalarla kullanması yalnızca daha güç değil daha istikrarlı de olmuştur. Bekleyip göreceğiz.
Önceki bölümlerde…
Bu ortada oyun birinci oyunun bittiği yerden başlayacak evet fakat birinci oyunda itinaya bezene geliştirdiğimiz çok güçlü karakteri burada da görmeyi beklemeyin. Henry KCD2’nin başında gariban bir köylü genci olarak başlamasa bile gerçekleşen birtakım olaylar sonucunda hünerlerinin bir kısmını (hepsini değil) kaybedecek. Bunu daha şiddetli düşmanlarla, daha büyük muharebelerle bezeli bir oyun alanına geldiğimiz gerçeğiyle birleştirdiğinizde, önümüzde Henry’yi besin zincirinin zirvesine yerleştirmek ismine yürünmesi gereken uzun bir yol daha olacağı gerçeği ayyuka çıkıyor. Ayrıyeten birinci oyunun öyküsünde verdiğimiz kararları oyun kayıtlarımızı kullanarak yahut öbür bir yolla bu oyuna geçirmek üzere bir lüksümüz olmayacak. Aslında düşününce, burada Mass Effect ya da Dragon Age üzere serilerde olduğu üzere tek kelamıyla soykırım önleyen bir halk kahramanını oynamadığımızdan, buna kasmamış olmalarına çok kızamadım. Ayyaş rahibimiz Father Godwin’i bu oyuna taşımışlar mı, taşımışlar. Ben buna bakarım…
Önceki oyundan dönecek şeyler çok. Mesela iksirle kayıt alma olayı motamot devam ediyor, yalnızca artık Saviour Schnapps’a erişimimiz daha kolay olacak. Vakit hudutlu vazifeler tekrar kendilerini gösterecekler. Köpeğimiz Mutt da dönecek, manitamız Theresa’nın peşimize takılıp takılmayacağıysa meçhul. Karakterlerin bize görünüşümüze muamele etmesi olayıysa yeni hata cezalandırma sistemleriyle bir adım öteye taşınacak. Artık işlediğimiz kabahatin yüküne nazaran, Henry’nin derisine kızgın demirle damga basabilecekler. Bu damga yeni basılmışken karakter istatistiklerimiz süreksiz penaltılar alacak ve gözle görülebilir kaldığı sürece de karşımızdaki NPC’ler bir suçluyla konuştuklarının farkında olup ona nazaran davranacaklar. Hatalarımızı telafi etmek içinse dine dönüp çokça dua etmemiz ve “Jesus Christ be praised!” dememiz gerekecek.
Hemen çabucak beş yıldır geliştirilmekte olan Kingdom Come: Deliverance 2, an itibariyle bu sene en çok heyecanla beklediğim oyun. Dan Vavra’nın, 11 kişi başlayıp sonlara yanlışsız nüfusu 130 bireye ulaşan takımıyla bile neler yaptığını hatırladıkça daha fazla vakit, daha fazla bütçe ve 250 kişi civarındaki daha büyük grupla bunun ne kadar üzerine çıkabileceğini düşünüp heyecanlanmadan edemiyorum. Gerçi günün sonunda KCD2’nin beklentileri boşa çıkarmamak için birinci oyunun kilometrelerce üstüne çıkmasına gerek yok. Yakın dövüşleri Master Strike hegemonyasından kurtarıp başka sistemlere cila çekmesi, Henry’nin kıssasını layığıyla devam ettirip birinci oyunun içerik kalite standardını müdafaası, son yılların en yeterli rol yapma oyunlarından biri olmasına yetecek de artacaktır. Gönder gelsin sevgili Warhorse!
