Aşağı Manhattan’daki bir metro istasyonunda, bir grup polis memuru, kirli gri bir eşofman giymiş, kekeleyen ve çılgınca kollarını çırpan darmadağınık bir adamı yavaşça takip ediyordu.
“Lütfen beni yalnız bırakın” diye bağırdı. Avucunu açarak göğsüne vurdu ve daha sonra bıkkınlık içinde bir merdivene oturdu. “Neyi yanlış yaptım?”
Sakalında mukus kabuklanmıştı. İnce vücudundan bir çift lekeli pantolon sarkıyordu.
Adam kafası karışmış ve tedirgin bir halde öne doğru tökezlerken, Heather Cicinnati adlı bir polis memuru “Haydi,” dedi. “İstasyondan ayrılmamız lazım.”
Polis memurları, görevi çoğu zaman evsiz olan akıl hastası insanları, gerekirse zorla New York City’nin toplu taşıma sisteminin dışına taşımak olan bir sağlık çalışanının liderliğindeki bir ekibin parçasıydı. O hareketli Mart sabahı, ekip onu kelepçeledi ve onu metro istasyonundan dışarı sürükledi. Daha sonra başına beyaz bir tükürük başlığı yerleştirdiler.
Müdahale ekipleri, bir dizi şok edici suçun ardından metroyu daha güvenli hale getirmeye yönelik kapsamlı çabanın bir parçası. Planın bir kısmı toplu taşıma sisteminin en sinir bozucu sorunlarından birine çözüm bulmayı içeriyor: akıl sağlığı sorunları yaşayan insanlar ve trenlerde ve istasyonlarda yaşayan evsizlik.
Metroyu işleten Büyükşehir Ulaşım Otoritesi yetkilileri, sorunlu insanları yolculardan uzak tutarken onlara yardımcı olmak için de gerekeni yaptıklarını söyledi. Art arda yapılan anketlerde yolcular, daha az insanın dengesiz davrandığını ve daha fazla polis memurunun olduğunu görürlerse toplu taşımayı daha sık kullanacaklarını söylediler.
