Bu eski dünya beni üzmeye başladığında
Ve insanlar benim için yüzleşmek için çok fazla
Merdivenlerin tepesine kadar tırmanıyorum
Ve tüm kaygılarım boşluğa doğru sürükleniyor…
Sorunlara dayanıklı bir cennet buldum…
Çatıda
1962’de Drifters böyle mırıldandı ve şehir içi çatı katını – “katran plajını” – ilkbahar ve yaz aylarında çok serin bir yer haline getirdi. Ağustos Metropolitan Sanat Müzesi’nin çatısı o zamanlar kimsenin kaçış planında yer almamış olsa da, müzenin son on iki yılda mevsimsel olarak kurduğu Çatı Bahçesi heykel siparişleri sayesinde artık öyle.
Bunlardan sonuncusu “Petrit Halilaj, Abetare “ Salı günü açılan, şu ana kadarki en havalı görünenlerden biri. Aslına bakılırsa, heykel yerine çizim – ya da gökyüzü yazısı – kuşların, çiçeklerin, yıldızların, dev bir örümceğin ve bir masal evinin silüetlenmiş görüntülerini izleyen koyu bronz ve çelik kaligrafik çizgilerden oluşan bu ajur arapsaçı olarak adlandırdığım şeydir. ötesindeki Manhattan ve aşağıdaki Central Park’ın panoraması.
Bu, korkak, gökyüzüne ulaşan bir fantezi. Ama Cennet? Ah, ah. Örümcek kötü görünüyor. Ev sanki eriyormuş gibi eğiliyor. Peki, etrafa saçılmış dikenli falluslar, Sovyet orak-çekiç amblemi ve açıkça gerçekçi bağlantıları olan gizemli kelimeler ve anagramlar – Runik, Kukes, KFOR – nedir?
Ve tüm bu görsellerin ve kelimelerin tek bir sıradan kaynaktan alındığı gerçeğine ne yapmalı? Bunlar, acımasız bir bölgesel savaş döneminde, Avrupa’nın Balkan topraklarındaki nesiller boyu ilkokul çocukları tarafından bulunmuş, çizilmiş ve sınıfların masa yüzeylerine karalanmıştır.
