‘Lekesiz Aklın Ebedi Güneş Işığını’ Unutmak Hala Zor

Kalp kırıklığının tek çaresinin zaman olduğunu söylüyorlar, ancak lobotomi daha etkili olabilir. Clementine Kruczynski’nin (Kate Winslet) eski erkek arkadaşı Joel Barish’in (Jim Carrey) anılarını silerek “Lekesiz Aklın Ebedi Güneş Işığı”ndaki zevkimizi sınaması çetrefilli bir kibir. Michel Gondry’nin gerçeküstü aşk hikayesi 2004’te izleyicileri hayrete düşürdü ve 20 yıl sonra da unutulması zor olmaya devam ediyor.

Tüm acı veren ayrılıklar gibi “Lekesiz Aklın Ebedi Güneş Işığı” da aşk hikayesinin son kullanma tarihinden çok sonra bile bilinçlerde kalmıştır. Kritik çift vuruşlu “John Malkovich Olmak” ve “Adaptasyon” filmlerinden yeni çıkmış senarist Charlie Kaufman, Clementine ve Joel’in aşk ilişkisini, filme en iyi senaryo dalında Oscar kazandıran klostrofobik, çözülmeyen bir labirent olarak yazdı. Kirsten Dunst ve Mark Ruffalo, anıları silen şirket Lacuna Inc.’in gelişigüzel asistanları olarak nefis yardımcı performanslar sergilediklerinde yıldızlığın kapısını çalıyorlardı. Film, içinde bulunduğu on yıldaki bir avuç romantik komediden biriydi (“Lost in Translation” ve “Lost in Translation” da dahil). (500) Yaz Günleri”) hem yanlış anlaşılmanın hem de aşık olmanın ne demek olduğunu yeniden tanımladı; Bu sinematik manzarada aşklar sonsuza dek mutlu sonuçlanmadı. Bunun yerine verdikleri fikir, kaybedilen bir aşkın mutlaka net bir kayıp olmadığı fikriydi.

Dengesiz ve takıntılı bir kitapçı katibi olan Clementine rolünde Winslet, kariyerini yeniden tanımlayan bir performans sergiliyor. Bugün onun kendine özgü karakteri, paradoksal olarak sevimli ve korkutucu kadınların koruyucu azizi olarak TikTok ve Tumblr’da yaşıyor. (“Kişiliğimi bir macun gibi uyguluyorum,” diyor, uygun bir şekilde Mavi Harabe başlığını taşıyan saç boyası için.) Onun mirası, hızlı konuşan, kaçık bir kadın olan Manic Pixie Dream Girl kinayesinin panteonunda yer alıyor ve şu şekilde itiraz ediyor: “Çok fazla adamlar beni bir konsept olarak görüyorlar.” Hepsinden önemlisi, kendi umutsuzluğunu seviyor; eğer film bugün vizyona girseydi, onun Prozac, mide ağrıları ve Ottessa Moshfegh romanları hakkında paylaşımlar yapacağını hayal etmek kolay olurdu.

Ve Joel olarak Carrey, sinir bozucu derecede sade ve sıkı yaralanmış erkeklerin avatarı olmaya devam ediyor. Joel, Clementine’in kendisini ve ilişkilerini Lacuna Inc. sayesinde yok ettiğini öğrenince aynısını yapmaya karar verir. (Çağdaş bir paralelde, kontrol duygusunu yeniden kazanmak için Instagram’da birini engelledim, ancak psişik işkencenin devam ettiğini keşfettim.) Birlikte, erken mutluluk ve masum flörtlerin gündelik montajlarında Joel’in karmaşık ve hayali bilinçaltında yuvarlanıyorlar.

Bu arada Joel, Clementine’in hiçbirini almaktansa, kalp kırıklığı da dahil olmak üzere tümünü almayı tercih ettiğini fark eder. Kendini kendi ruhunun labirentine hapsederek, silinen anıları umutsuzca kurtarmaya çalışır. Film kontrolden çıkıyor, gerçeklikler ve zaman çizgileri arasında gidip geliyor, ta ki ilişkilerinin anlamsızlığını kabul eden gözleri yaşlı Clementine ve Joel ile baş başa kalana kadar. Clementine, “Senden sıkılacağım ve kendimi kapana kısılmış hissedeceğim çünkü bende de olan bu” diyor. “Tamam,” dedi Joel sırıtarak ve çekimlerinin kaçınılmaz felaketini bilmesine rağmen yeniden denemeyi kabul etti.