East Anglia Üniversitesi (UEA) tarafından yürütülen yeni araştırma, Nature tarafından yayınlanan bir çalışmada bildirildiği üzere, mevcut karbon giderme planlarının, Paris anlaşmasının global ısınmayı 1,5°C ile sınırlandırma gayelerine uymak için kâfi olmayacağını öne sürüyor. Bilim insanları bu sonuca, çeşitli ulusal iklim muhafaza planları ortasındaki “emisyon farkını” ve bu amaca ulaşmak için gerçekte neyin gerekli olduğunu ölçerek ulaştı.
Türünün ilk örneği olan bu çalışma, karbonu atmosferden uzaklaştırmaya yönelik mevcut global planlar ile global ısınmanın en kötü tesirlerinden kaçınmak için 2050 yılına kadar gereksinim duyulan ölçü ortasında 3,2 milyar tona kadar karbondioksit (CO2) kadar bir boşluk olduğunu ortaya çıkardı. Bu tesirler ortasında sıcak hava dalgaları, seller, kuraklıklar, eriyen buzlar ve deniz düzeyindeki yükseliş yer alıyor.
Karbondioksiti azaltma çalışmaları sekteye uğradı! Bu türlü giderse sonumuz kötü!
Birleşmiş Milletler çevre örgütü UNEP, 2010 yılından bu yana bu emisyon açığına ait benzer ölçümler yapıyor. UEA’nın öncelikli olarak CO2’nin uzaklaştırılmasına odaklanan araştırması, bir çeşit olarak hayatta kalmak istiyorsak iklim siyasetinin daha savlı bir kapsam gerektirdiğini gösteriyor.
Bu, mevcut karbon giderme uygulamalarını hala yerinde tutan, lakin emisyonları azaltmaya, yenilenebilir güce ve ormansızlaşmayı en aza indirmeye tekrar odaklanan daha incelikli ve sağlam bir yaklaşım manasına geliyor. Ayrıyeten birçok ülkenin bırakın uygulamayı, tartışmakta bile yavaş kaldığı yeni karbon giderme seçenekleri de mevcut.
Bunlar, gelişmiş hava filtre sistemlerini ve geliştirilmiş kaya ayrışmasını içeriyor. İkincisi, karbonun atmosferden uzaklaştırıldığı ve kayalarda depolandığı bir teknik. Bu teknikler, klâsik seçeneklerle 3 milyar tona kıyasla yılda sadece 0,002 milyar ton C02’nin giderilmesini sağlıyor. Araştırma, 1,5C eşiğinin karşılanmasına yardımcı olmak için bu yeni seçeneklerin önümüzdeki yıllarda daha yaygın hale gelmesi gerektiğini gösteriyor.
