“İnsancıl”, tramvay sorunu ile distopik yok oluş kabusları arasında bir geçiş olan, kanlı hayata sıçrayan bir düşünce deneyidir. Çok yakın bir gelecekte geçen film, bir dizi etik soruyu çözmeye çalışıyor. Kim değerli sayılır? İyi olmak ne anlama geliyor? İnsanlar dünyayı mahvederse hayatta kalmak için ne yapacağız? Hatta bunu hak ediyor muyuz?
Bunlar, lisansüstü seviyedeki birçok felsefe dersini desteklemeye yetecek kadar devasa sorulardır. Ancak “Humane” onları takdire şayan küçük ölçekli süslemelerle sarıyor: son derece yüksek risklere sahip bir aile draması. Yaygın ekolojik çöküşün hemen ardından dünyadaki her ülke sınırlarını kapattı ve bir yıl içinde nüfusunu azaltma sözü verdi.
Kanada’da hedef azaltma yüzde 20’dir ve insanları bu çabaya katılmaya ikna etmek için hükümetin Vatandaş Stratejisi Departmanı, adı gibi üstü kapalı bir dil geliştirmiştir. Ötenazi yapmayı kabul eden insanlar “savaşa” “kayıt oluyorlar”. Posterlerde “Kayıt = Fırsat” ifadesi yer alıyor çünkü kaydolanların aileleri, yüksek öğrenim veya ev sahibi olmalarını sağlayan önemli bir ödeme alıyor.
Gönüllüler genellikle yaşlı insanlar ama ötenazi yapılanlar yalnızca onlar değil. Başka kimlerin istekli olabileceğini anlamak çok fazla zaman almaz: Uzun cezalarla karşı karşıya kalan hapishane mahkumları, ölümcül hastalar, mali açıdan dezavantajlı ebeveynler, ailelerine hızlı bir şekilde vatandaşlığa geçme sözü verilen belgesiz göçmenler. Ancak insanlar eşiğe ulaşacak kadar hızlı bir şekilde askere gitmiyor. TV haberlerinde bazıları “zorunlu askerlik” konusunu tartışmaya başlıyor.
Caitlin Cronenberg’in (ünlü korku yazarı David Cronenberg’in kızı) ilk uzun metrajlı filminde yönettiği “Humane”, bu dünyayı tatmin edici derecede yüksek bir hızla inşa ediyor, riskleri o kadar hızlı yükseltiyor ki, etkileri kafanıza kazındıkça nefesiniz kesiliyor. ( Bu aynı zamanda bazı mantıksal sıçramaların (tüm dünyanın bu önlemleri kabul etmesini nasıl sağlayacağınız gibi) arka planda kaybolacağı anlamına da gelir ve bunda bir sorun yoktur.)
