Koreografi için model olarak en büyük ressamların bile kullanımı sınırlıdır. Dans, sahne kompozisyonlarıyla ilgili tüm ilgilerine rağmen bir hareket sanatıdır; Resim, eylemi ima etse bile statiktir. Ancak ressamlar koreograflara bir görüş açısı, dünyaya bakmanın bir yolunu sağlayabilirler.
Noche Flamenca’nın bu hafta Joyce Tiyatrosu’nda sahneye koyduğu “Goya’yı Ararken” programının her bölümü, adını İspanyol sanatçı Francisco Goya’nın bir eserinden alıyor. Çoğu bölüm, söz konusu görüntünün tablo benzeri bir sahnelenmesiyle başlar veya başlar ve biter. Dans etmek onu tam olarak hayata geçirmiyor. Daha çok bu görüntü flamenko için bir çerçevedir.
“Goya’yı Aramak” birçok açıdan tipik bir Noche Flamenca programıdır. Şirketin imzasını taşıyan erdemleri var: mükemmel müzisyenler (özellikle çekirdek şarkıcılar Manuel Gago ve Emilio Florido); seçkin konuk dansçılar (Jesús Helmo, Pablo Fraile ve Paula Bolaños); ve yıldızı Soledad Barrio’nun heyecan verici solosu. Estetik gösterişten uzaktır, sadece esastır. Ve tüm bunlar Goya’ya çok iyi uyuyor. Trajik gerçekçiliğiyle örtüşüyor.
Gösteri, Goya’nın “Savaşın Felaketleri” serisinden sahneleri almaya cesaret ediyor ve koreografi (Barrio, diğer dansçılar ve yönetmen Martín Santangelo’nun hazırladığı) Goya’nın korkunç açık sözlülüğünden yoksun olsa da kendine has bir ifade gücüne sahip. Bu dansçılar askerler gibi yürüdüklerinde bunu korkutucu derecede karmaşık ritimlerle yapıyorlar. Topçu patlamasının sesi ya da yere çarpan ayaklarla simüle edilen ateş mangası salvosu sesi duyulduğunda, vücutlar Goya’yı izleyenlerin ancak hayal edebileceği içgüdüsel bir etkiyle sarsılıyor.
En tüyler ürpertici teatral an, Goya’nın kukuletalı bir yas tutan kişiyi ve örtülü cesetleri resmettiği “Las Camas de la Muerte” (“Ölüm Yatakları”) eserinden geliyor. Dans, sanki vücutlarla şişmiş gibi görünen uzun beyaz bir çarşafla bunu temsil ediyor. Yaslı kişi onun çapraz yolu boyunca hareket eder ve çarşaf da öyle. Dev bir solucan gibi uzuyor ve kayıyor, sonsuz sayıda vücut.
