Twyla Tharp’ın “Bach Duet”i yalnızca altı dakika sürüyor. Gibney Company’nin bu hafta Joyce Tiyatrosu’ndaki programı kapsamında bu eseri yeniden canlandırmasına beş müzisyen eşlik ediyor ve ardından geceyi geçirmek üzere işten ayrılıyor.
Böyle bir savurganlık, iyi finanse edilen bir organizasyonun işaretidir. Ama daha önemli olan Tharp’ın seçimi: Çoğu zaman bu zevkten yoksun bir gruptan gelen iyi bir zevkin işareti. Aynı zamanda ikinci bir Tharp dansını ve Jermaine Spivey ile Spenser Theberge’nin dünya prömiyerini de içeren bu Gibney programı, son programlara göre bir gelişme, doğru yönde atılmış bir adımdır.
1974 yapımı ve 70’lerin ortasından beri icra edilmeyen “Bach Duet”, Bach’ın 78. kantatı “Jesu, der du meine Seele”ye uyarlanmıştır. Jake Tribus ve Miriam Gittens tenis beyazı kostümlerle yan yana duruyorlar. Dans, Tribus’un yere tükürüyormuş gibi yapıp ayağıyla tükürüğü ovuşturmasıyla başlar.
Bu saygısız hareket bir dansçının şakasıdır. Bu dansçıların ihtiyaç duyacağı çekişi arttırma yöntemi. Tharp’ın yoğun koreografisi onları her yöne gönderiyor, bağımsız ama ara sıra birbirlerini kesiyor, çekiyor veya çarpıyor. Tükürme hareketi, donuk çifte çekimler ve esprilerle birlikte farklı açılardan geri dönüyor.
Tribus ve Gitten’ler beceri ve zarafetle dans ediyorlar, ancak göz açıp kapayıncaya kadar onları özleyeceksin şakalarını o kadar az satıyorlar ki zar zor farkediyorlar. Adımları tutturuyorlar ama ruhu tam olarak tutturamıyorlar; bu, geçmişe uzanan bu repertuar şirketinin ortak sorunu.
Bu, Tharp’ın 1970 tarihli klasik bir parçası olan “The Fugue”un yorumu için pek geçerli değil. Bach’tan ilham alan bu eser, 20’li bir tema üzerinde 20 varyasyon üzerinde çalışan üç dansçı tarafından müziksiz olarak icra ediliyor. Onu klasik Tharp yapan şey, sıradan bir kıyafetle giydirilmiş karmaşık bir şekilde düzenlenmiş kompozisyondur.
