Bill T. Jones, 1977’de New York City’deki ilk performanslarından biri için sahne arkasında ısındığını hâlâ hatırlıyor: Chelsea’deki Dance Theatre Workshop’ta, gelecek vadeden deneycilere yönelik bir serinin parçası olarak bir solo.
Jones 25 yaşındaydı ve küçük bir karşı kültür dans topluluğunun üyesi olduğu New York’un kuzeyinden buraya geliyordu. O akşamın programını aralarında Barok dansçı Catherine Turocy, Merce Cunningham’ın yardımcısı Kenneth King ve postmodern bale ikonoklastı Donald Byrd’ün de bulunduğu beş koreografla paylaşacaktı. Bir röportajda birdenbire bu kadar çok farklı estetikle çevrelenmenin “heyecan verici ve dehşet verici olduğunu” söyledi.
“İlginç bir şekilde, bu büyük bir zamandı” dedi. “Çok önemli bir geçiş töreni. Geldiğimizi hissettik.”
Aradan geçen yaklaşık 50 yıl içinde, eskiden Dans Tiyatrosu Atölyesi olarak bilinen ve Jones’un artık sanat yönetmenliğini yaptığı kurumda çok şey değişti. Tiyatro, 2012 yılında Bill T. Jones/Arnie Zane Company ile birleşerek New York Live Arts adını aldı. Ancak geçiş hakkı serisi devam etti. Dans Tiyatrosu Atölyesi’nin kurulduğu 1965 yılından bu yana, Stüdyo Serisi, Koreograflar Gösterisi ve 1984’ten bu yana Fresh Tracks olmak üzere birkaç isimle anıldı. Ancak Jones’un dediği gibi “yeni fikirlerin nerede toprağı parçaladığını görmek için” bir yer olmaya devam ediyor.
17 ve 18 Mayıs’ta Live Arts, Julia Antinozzi, Vinson Fraley, Liony Garcia ve Symara Sarai’nin eserlerini içeren Fresh Tracks’in son sayısını sunuyor. Açık bir başvuru ve mülakat süreciyle seçilen bu koreograflar, aralarında Anne Teresa De Keersmaeker, Molissa Fenley, Reggie Wilson ve Tere O’Connor gibi çağdaş dans öncülerinin de bulunduğu, yıldızlarla dolu uzun bir geçmiş katılımcılar listesine katılıyor. Eklektik ortak akşamlar geleneğinde, onların temaları çeşitlilik gösteriyor: balenin cazibesi (Antinozzi), dinlenme olanağı (Fraley), sosyal medyanın öngörülemezliği (Garcia) ve Siyah kadınların özerkliğinin gücü (Sarai).
