Bu ay New York’a inen zehirli turuncu duman, bana kocamla oynadığım bir salon oyununu hatırlattı: Kıyametten sağ çıkmak için gerekenlere sahip olacak mıydık? Mart 2020’de bu düşünce deneyinden zevk almayı aniden bıraktık ve ertesi yıl bir çocuğum olduğunda, dünyanın sonunu kayıtsızca düşünmeye daha da az hoşgörülü oldum. Ama şimdi birdenbire oyunumuzun versiyonları her yerde, yeni ve neredeyse kaçınılmaz bir türde: pandemik travmamızı daha da kötü bir şekilde yeniden ziyaret eden hikayeler – ama makul! — senaryolar. Bu çalışmaları iki kat dokunaklı kılan, birçoğunun merkezinde çocuklar var.
Emily St. John Mandel’in domuz gribinin sonrasını anlatan 2014 tarihli romanı “İstasyon Onbir” var ve bu roman, 8 yaşındaki bir kızın domuz gribiyle hayatta kalmayı başardığı çok tartışılan 2021 HBO Max serisine dönüştü. vekil ebeveyne dönüşen bir yabancının yardımı. HBO’nun Ocak ayında piyasaya çıkan video oyunu uyarlaması “The Last of Us” bir zombi-mantar salgını; Görünüşte bağışıklık kazanmış bir genç kız, insanlığın tek umududur. Rumaan Alam’ın çok kötü giden bir burjuva aile tatili hakkındaki yakında film olacak 2020 tarihli romanı “Leave the World Behind”, belirsiz ama tehditkar bir kıyamet tehdidi içeriyor. Bir kız futbol takımının bir uçak kazasından sonra yamyamlığa dönüştüğü “Yellowjackets” (2021’den günümüze) ve bir okul toplantısının iklim kıyametiyle çakıştığı “Class of ’07” (2023) şovları da genel olarak bu kategoriye ait. – ve Netflix 2019’da yeni çıkan İzlanda filmi “Woman at War” (dönek bir aktivist çevrenin yok edilmesini durdurmaya çalışıyor) Vebir çocuğu evlat edin).
Bu hikayeler, çeşitli şekillerde, çocuklarımızın onlara bıraktığımız karmaşadan nasıl kurtulabilecekleri ve hayatta kalıp kalamayacakları ve bunun onlara neye mal olacağı hakkındadır. “İstasyon Onbir”de, post-pan’lar (pandemiden sonra doğan çocuklar) hem iyimserlik fenerleri hem de geçmişin travmasına tutunan herkesi silmeyi uman, kendine özgü bir peygamber tarafından konuşlandırılan askere alınmış katiller. Ve “The Last of Us”ta olası bağışıklığı olan genç kız Ellie (oynadığı oyuncu Bella Ramsey), hayatta kalmak için öldürmeye ve bir çare bulmak için kendi hayatını feda etmeye değip değmeyeceğiyle boğuşmaya zorlanır. .
Kanıtlara göre, bu çalışmaların keşfettiği endişeler – gezegensel yıkım ve bunu mümkün kılmak için neler yaptığımız hakkında – ya geleceklerinden korktukları için ya da ürememenin ölüme yardımcı olacağına inandıkları için bazılarının çocuk sahibi olma arzusunu etkiliyor. en kötüsünden. Ancak bu kurgulardaki çocukların, çektikleri ıstırabın koşullarını yaratmayanların izinden gitmek, sadece yıkıcı bir suçluluk yolculuğu değildir. Neredeyse tüm bu hikayeler, gerçek hayatta sıklıkla yaptığımız gibi, çocukları en büyük umudumuz olarak gösteriyor. Çocukların, yetişkinlerin olmadığı yönlerden dirençli ve zeki olduğuna inanmamız gerekiyor. Bu hikayelerde, telefonlar çalışmayı bıraktığında ve Amazon teslim etmeyi bıraktığında, yeniden inşa edip farklı bir şey hayal edebilenler, daha az kararlı olan çocuklardır. Onlar bizim kurbanlarımız ama aynı zamanda kurtarıcılarımız.
Bu, Lydia Millet’nin bir grup orta yaşlı üniversite arkadaşının bir yaz buluşması için eski bir malikaneyi kiraladığı 2020 romanı “A Children’s Bible”dan daha açık olamaz. Bir süper fırtına, toplumu aşındıran bir olaylar zincirini başlattığında, ebeveynler içki içip ecstasy alır, ancak çocuklar – gençler – aklı başında kalır. Bir bebeğe bakıyorlar, yiyecek yetiştiriyorlar ve tanınmayacak bir gelecek için planlar yapıyorlar. Millet’in ima ettiği gibi, bu gençliğin öncülük ettiği bir çözüm fantezisi hem umut verici hem de içler acısı bir şekilde sorumluluktan kaçmaktır. (Biraz Greta Thunberg’in yetişkinleri azarlamasını anımsatıyor: “Umutlu olmanı istemiyorum. Panik yapmanı istiyorum.”) Bu eserler, bunun bedelinin, masumiyetinden yoksun bir çocukluk olduğunu gösteriyor. Bu anlatılarda çocukların çocuk olmalarına izin verildiği ender anlarda, her zaman bir önsezi vardır; Terk edilmiş bir alışveriş merkezindeki her boğuşma için, bir Cadılar Bayramı mağazasında pusuya yatmış bir zombi vardır. “Endişelenmeleri gereken tek şey bu mu gerçekten?” Ellie, “The Last of Us” (Pedro Pascal’ın canlandırdığı) filmindeki arkadaşı Joel’e mantar gelmeden önce yaşayan genç kızları sorar. Çocuklar. Filmler Hangi gömleğin hangi eteğe gideceğine karar vermek.”
Kıyamet sonrası hikayelerin bu güncel ürünü, çocukları belirgin bir şekilde öne çıkaran ilk hikaye değil. Cormac McCarthy’nin teröre karşı sözde savaşın başlarında 2006’da yayınlanan “Yol” adlı romanı, medeniyetin gökten gelen isimsiz bir parıltıyla yerle bir olmasının ardından bir baba ve oğlu konu alıyor. (“Hala iyi adamlar mıyız?” diye soruyor oğul, hayatta kalma mücadelelerinde başkalarının acılarını görmezden gelirken babaya.) Aynı yıl vizyona giren “Children of Men” filmi, çoğu insanın sahip olduğu kadar yok edilmiş bir dünya hayal ediyor. üreme yeteneğini kaybetti – ve umut tek hamile kadında. Elbette bu kurguların çocukları ön planda tutmasının bir nedeni de, onların olmadığı bir dünyanın en lanetli dünya olmasıdır. En eski kıyamete yakın öykülerden bazılarının -eski Mezopotamya şiiri “Gılgamış Destanı”ndaki İncil’deki tufan- dünyanın “tüm canlı varlıkların tohumunu” getirerek kurtarıldığını hayal etmesi tesadüf değildir. sonraki çalışma onu bir tekneye koyar.
Ancak bu kurgular, belki de herhangi bir uygarlığı sona erdiren felaket korkusundan çok, bireysel düzeyde kaçınılmaz, ürkütücü bir gerçeğin üzerinde çalışmamıza yardımcı oluyor. Dünya, hangi durumda olursa olsun, hangi durumda kalırsa kalsın, ölümümüzden sonra bizsiz devam edecek ve bir trajedi olmadıkça, çocuklarımız bizsiz yaşayacak. Hayal etmesi rahatlatıcı değil ama aydınlatıcı olabilir. Bizim hayal bile edemeyeceğimiz şeylerde yön bulacaklar ama – belki de – bizim yardımımız olmadan bile bizden daha iyisini yapacaklar.
