Bu bahar, 60’lı yaşlarında emekli bir çift olan Barbara ve Joe, ilişkileri hakkında konuşmak için Connecticut banliyösündeki bir bistroda benimle oturdular. Orada birlikte oturuyor olmaları bile bir tür zaferdi. Geçtiğimiz günlerde, çiftlerin birbirlerini yok etmenin eşiğine geldiklerinde yaptıkları türden suçlamaları birbirlerine fırlatmışlardı. Konuşulan kelimeler yüzünden morarmışlardı ve birbirlerine yakın oturmalarına rağmen enerjileri sessiz ve ağırdı.
Kirsten Potter’ın okuduğu bu makaleyi dinleyin
Barbara ve Joe, 13 yıl önce, işçi sınıfı geçmişinden bıkıp usanmadan yükselen iki boşanmış insanla tanıştılar. Barbara perakendeye geçmeden önce bir toptan giyim işletmesinin başkan yardımcısı olarak yükseldi ve ardından kariyerini sonlandırdı; Kendini meşgul etmek için günde birkaç saat internette kıyafet satıyor. Joe, 2021’de bir daha asla çalışmak zorunda kalmayacağı anlamına gelen bir miktara sattığı bir teslimat işinin kurucu ortağı oldu; geçen yıl Ocak ayında emekli oldu. O ve Barbara’nın vakti vardı; paraları vardı; boş zamanları vardı. Bir de dertleri vardı: Birbirlerini deli ediyorlardı.
Barbara şahsen tanışmadan önce bana deneyimi hakkında bilgi verdi. Emekliliğinden bu yana Joe’nun kendisini bağlardan kopmuş bulduğunu bildirdi. Ayak altındaydı, her zaman etraftaydı ve pek meşgul değildi. Telefonunda saatlerce Instagram’da gezinmesi yeterince kötüydü, bunu oturma odasındaki bir kanepede, gün boyunca her zaman ona ve ona ait olan bir alanda yapması yeterince kötüydü. Artık kendisini güldüren komik köpek videolarına ve evet, komik domuz videolarına da bakmasını istiyordu. Bunu özellikle seksi bulmuyordu ama aynı zamanda çalışırken olduğundan daha fazla seks istiyordu; onu eğlendirmenin yükünü hissetmesinin birçok yolundan biriydi. “Onu çok seviyorum” diye mesaj attı. “Ama delireceğim ya da işime geri döneceğim, hangisi önce gelirse.”
O gün öğle yemeğinde Joe kendisine yakışan pembe bir flanel gömlek giymişti ve zevkli bakış açısına sahip biri tarafından seçildiği belliydi. İlişkisini tartışırken gergin görünüyordu ki bu da çiftin müzakere etmesi gereken pek çok farklılıktan yalnızca birini yansıtıyordu: Barbara doğası gereği açık sözlü ve açık sözlüydü; Joe daha özeldi (bu yüzden sadece adlarının kullanılmasını talep ettiler).
Joe, yıllar boyunca takıntılı bir şekilde çıkışına, işi satmaya odaklandığını söyledi. Sonunda bunu yaptığında hayatının nasıl görüneceğine dair neredeyse hiç düşünmemişti. “Spor salonuna gitme hayallerim vardı” dedi. Bu, gününün bir saatinden fazlasını almıyordu. Sonra ne? Bir tür kayıp içindeydi. “İkinci ailem gibi insanlardan uzaklaşmaya çalışmak bir tür geçiş oldu” dedi. “Bir kez gittiğinde gitmiş olman biraz aydınlatıcı oldu.”
