Pro Football Hall of Fame, 2018’de eski Baltimore Ravens defans oyuncusu Ray Lewis göreve başlama töreninde 33 dakikadan fazla konuştuğunda rahatsız edici bir Rubicon’u geçti.
Salonun rolü, başlangıçlarında genellikle ateşli ve duygusal konuşmalar yapan NFL’nin en büyük oyuncularını ve koçlarını kutlamaktır. Ancak son on yılda, her yıl Ağustos ayında düzenlenen etkinlik, 15 dakika veya daha uzun süren “teşekkürler” ve saçma sapan konuşmalardan oluşan bir silahlanma yarışına dönüştü.
Törenler dört saatten uzun sürerken, Canton, Ohio’daki Tom Benson Hall of Fame Stadyumu’nda açık havada oturan hayran sürüleri erkenden ayrıldı. Törende alışılageldiği üzere altın rengi ceketlerini giyen Hall of Famers, bunaltıcı sıcaktan kaçmak için sahne dışına çıktı. Tanıtımları yayınlayan ESPN ve NFL Network’teki yapımcılar, boş koltukları göstermekten kaçınmak için mücadele ettiler ve televizyon izleyicilerini kaybetmekten endişe duydular. Lewis’in senaryosuz konuşması çok uzak bir köprüydü.
On yılı aşkın bir süredir ESPN’nin NFL stüdyo kapsamına liderlik eden ve bu yılki prodüksiyonu yönetecek olan Seth Markman, “Prodüksiyon kamyonlarında oturup birbirimizle konuşur ve ‘bu korkunç’ derdik” dedi. “Olay bu kadar uzayamaz. İnsanlar gidiyor.”
Salon, lig ve ağlardaki yöneticiler töreni hızlandırmanın yollarını aradılar. Konuşmacıları bitirmeleri için işaret levhaları tutmayı ve müzik çalmayı düşündüler ve hatta uzun soluklu konuşmacıları uzaklaştırmak için sahneye birini göndermeyi düşündüler. Ancak Hall sözcüsü Rich Desrosiers, konuşmacıları utandırabilecekleri için seçeneklerin hiçbirinin kullanılmadığını söyledi.
Çözümlerden biri, profesyonel bir yazı koçu olan Jezra Kaye’yi 2021’de adaylarla konuşmalarını iyileştirmek ve kısaltmak için çalışmak üzere görevlendirmekti. Brooklyn’de yaşayan eski bir caz şarkıcısı ve aşk romanı yazarı olan Kaye, futbol hakkında neredeyse hiçbir şey bilmemesinin önemli olmadığını söyledi.
Kaye, “Seçtiğim spor aşk romanları okumak ve başkalarının uğruna adam öldüreceği bir ayrıcalığa sahibim,” dedi. “Ama hangi alanda olursa olsun ödül konuşmaları çok benzer çünkü belirli bir sosyal işlevi var, şükran göstermek.”
Cleveland Browns’ın eski hücum oyuncusu Joe Thomas, Cumartesi günü yapmayı planladığı giriş konuşmasında Kaye ile birlikte çalıştı. O ve bu yılın dokuz konuşmacısından ikisi daha – 2020’de ölen babası adına Ken Riley II sunacak – Şubat ayında Hall of Fame sınıfının duyurulmasından sonra baharda Kaye ile başladılar. Bazıları notlar aldı veya Thomas gibi ilk taslakları yazdı. “Bu durumda konuşma koçu kullanmayan herkes aptaldır” dedi.
Kaye, asıl görevinin, eski profesyonellerin ve koçların kime teşekkür edeceklerine öncelik vermelerini sağlayarak konuşmaları küçültmek olduğunu ve böylece önemini açıklamak için zaman kaldığını söyledi.
2021’de, o yılki sınıftan ve 2020’den gelen 28 aday bir hafta sonu kutsandığında, Salon hedef konuşma sürelerini sekiz dakikaya indirdi. Ayrıca adaylara, Hall’un web sitesinde yayınlanacak olan konuşmalarının daha uzun versiyonlarını videoya kaydetme seçeneği de verildi. Konuşmalar sırasında, arkadaşların ve aile üyelerinin adları stadyumdaki ekranların alt kısmında kayar, böylece konuşmacılar onları okumak zorunda kalmaz.
Bu yılki sınıf daha tipik bir boyutta ve bu da Thomas’a biraz daha hareket alanı sağladı. Kaye’nin birkaç video konferans oturumu sırasında orijinal taslağını yaklaşık 15 dakikadan 10 dakikaya, Hall tarafından onaylanan hedef süreye indirdiğini söyledi.
Kaye, “‘Bunun yarısı gitmeli, bu yüzden ya insanların yarısını ya da onlar hakkında söylediklerinin yarısını atmalısın’ diyebilirim” dedi. “Güzelliği ve anlamı ortaya çıkarmanın yolu, söyleyebilecekleri miktarı sınırlamaktır.”
2020 sınıfındaki Denver Broncos defans oyuncusu Steve Atwater için Kaye’nin yoğunlaşması bir etki yarattı. Sekiz dakikalık konuşmasını, hazır bulunan eski takım arkadaşlarını ayağa kalkmaya teşvik ederek ve spot ışığını paylaşabilmek için isimleriyle seslenerek bitirdi.
Atwater, “Onun uzmanlığı, fikirlerimi doğru yöne yönlendirmeme yardımcı oldu ve onları her yerde olmak yerine sindirilebilir bir şekilde aktarmaya yardımcı oldu” dedi. “Bunu anladığımızda, gerisi basitti.”
Kaye’nin rehberliğinin geri kalanı genellikle üç mesaja indirgenir: senaryonun dışına çıkma; futbolcular için harika görünen hikayeler her zaman bir TV izleyicisine ulaşmaz; ve kurulması çok uzun sürerse şakalar işe yaramaz.
Peyton Manning, 2021’de “uzun soluklu kabul konuşmaları yapan ve bizi futbol kariyerlerimizi özetlemek için altı dakikaya sahip olmaya zorlayan önceki adaylara” teşekkür ederek başladığı dokuz dakikalık etkileyici konuşmasıyla büyük övgü topladı. Lewis’e “2018’de başladığı konuşmasını yeni bitirdiğini” söyleyerek özel bir teşekkür etti.
Kaye tipik olarak Manning’in komik örneğini takip etmemeyi tavsiye etse de, çünkü çoğu konuşmacı onun sunumuna uyamaz, 2021 konuşmasında Kaye ile birlikte çalışan eski Raiders koçu Tom Flores, Hall’un kendisini programdaki ikinci konuşmacı yaptığını söyleyerek başladı. kısa tutacağını biliyorlardı. “84 yaşındayım. Saat 9’da yatmam gerekiyor” diyerek alkışlarla karşılık verdi.
Kaye, yardım ettiği tüm adaylara yaptığı gibi, Flores’in konuşmasını ona birkaç kez okuması ve kendi başına uygulaması konusunda ısrar etmişti. Ancak koç olarak yüzlerce konuşma yapmış ve deneyimli bir radyo spikeri olmasına rağmen, sahnedeki duyguları bir an için onu yendi.
Flores, “Konuşmaya başladığımda, orada tamamen bayıldığım, nerede olduğum hakkında hiçbir fikrim olmadığı ve konuşmaya devam ettiğim bir nokta vardı” dedi. Ama hissetmediğim bir şey söylemedim. İstediklerinin ve almaları gerekenin bu olduğunu düşündüm.”
Flores konuşmasını dokunaklı bir hikayeyle bitirdi. O ve bir Raiders yardımcı koçu olan Sam Boghosian, takımları 17 sayı öndeyken Super Bowl XV’in son saniyelerinde sahada duruyorlardı. Her iki adam da Kaliforniya’nın tarım merkezi olan Central Valley’de büyümüş ve futbol saflarında yükselmeye çalışmıştı. Şimdi hayatlarının en büyük maçını kazanmak üzereydiler.
Flores, “Birkaç üzüm toplayıcı için fena değil,” dediklerini hatırladı.
Bir dakikadan kısa süren anekdot, Flores’in yolculuğuna bir bakış sağladı ve konuşmacılar, zaman sınırlarının farkında olarak, uzun bir haykırışlar listesinden geçerken kaybolabilecek duygusal bir gösteriş ekledi.
Markman, “Geçen yıl, ‘Sadece yedi dakikam varsa, sadece teşekkür edeceğim’ gibi hissettim, bu yüzden sevdiğimiz hikaye anlatımını biraz kaybettik,” dedi. “Duygular, hikayeler, gerçek hisler, onu kaybetmek istemiyoruz.”
