Brezilyalı Studio MK27 firmasından MİMARLAR MARCIO Kogan ve Renata Furlanetto, 2010 yılında São Paulo’da yeni bir evin temelini atmışken, peyzaj tasarımcısı Isabel Duprat onlara 10.225 metrekarelik projenin tamamını büyütmeleri gerektiğini bildirdi. Casa Rampa olarak bilinen, neredeyse 20 inç. Yükselen bir kök sistemi sibipiruna Bir zamanlar Brezilya kıyılarının çoğunu kapsayan Atlantik yağmur ormanı ekosistemine özgü çiçekli dev bir ağaç, arazinin düşündüklerinden daha da uzağa uzanıyordu. Bir çift için ikinci bir ev ve sanat koleksiyonu olan konutun orijinal konumunu korumak, tesisin istikrarını ölümcül şekilde bozmak anlamına gelecektir. Geçtiğimiz ağustos ayında ılıman bir öğleden sonra, narin çift kanatlı yaprakların altında duran 69 yaşındaki Duprat, “İki seçenek vardı: Evi taşırsınız ya da ağaç ölür” diyor. Mimarlar tereddüt etmedi: 72 yaşındaki Kogan, “Asla büyük ağaçlara dokunmuyoruz” diyor.
Bugün bu bitki, melinonii filodendronlarının kumral boyunlarına monarşi eğrelti otlarının sarıldığı ve tereyağlı ve macenta orkidelerin bir kolye gibi asıldığı, arazideki binlerce bitkiden biri. jabuticabeira , yayılan bakır dalları mor meyvelerle kabarmış. Bu kadar bolluktan yararlanmak hassasiyet gerektirir; Örneğin sibipirunayı kurtarmak için evi yükseltmek, önceden var olan yenidünyaların ve anka kuşu palmiyelerinin köklerinin çevrelenmesini önlemek için araziye katmanlar yerleştirmek anlamına geliyordu. Yerleştirmek ipeVe Capirona Duprat, her ikisi de Amazon sert ağaçlarından oluşan ağaçların arasında, evin ikinci kat balkonunda durdu ve yakındaki yüksek binaların manzarasını ortadan kaldıracak şekilde gölgelik oluşturarak her bir bitkiyi döndürerek aşağıdaki beş bahçıvandan oluşan ekibini yönlendirdi. 48 yaşındaki Furlanetto, kurtarılan ağacın “mimarinin bir parçası haline geldiğini”, projeye adını veren iç beton rampayı kaplayan tavan penceresinden gölgeler düşürdüğünü söylüyor. MK27’nin 63 yaşındaki iç mekan direktörü Diana Radomysler, evin geri kalanının “bahçe için bir çerçeve olduğunu” söylüyor.
Ressam ve kendi kendini yetiştirmiş peyzaj mimarı Roberto Burle Marx’ın ülkenin en ikonik Modernist binalarından bazıları için bahçeler yapmaya başladığı 1930’lardan bu yana doğa ve yapılı mekanın entegrasyonu Brezilya mimarisini tanımladı. Burle Marx, yaklaşık 300 yıl önce Hollandalı bir idarecinin Brezilya’nın bilinen ilk bahçelerini diktiği kuzeydeki Recife kentindeki ilk kamu projelerinde, Amazon nilüfer yaprakları ve fakir bir bölge olan Caatinga’daki kaktüsleri kullanarak Avrupa merkezli elitleri utandırmıştı. ülkenin iç kısmı. Burle Marx, 1994’te, 84 yaşında ölmeden hemen önce, yeniden yabanileştirmeyle hiçbir ilgisi olmamasına rağmen, “Şehirlerini ormana geri döndürmeye çalıştığımı iddia ediyorlardı” diye anımsıyordu. Bunun yerine, belirgin bir Brezilya deyimi geliştirmek istiyordu. 1779 ile 1783 yılları arasında hastalıklı bir lagün üzerine inşa edilen, ülkenin ilk belediye bahçesi olan Rio de Janeiro’daki Passeio Público’nun İtalyan geometrilerinden başlayarak, Brezilya parkları çoğu zaman Avrupa parklarını yansıtıyordu. 18. yüzyılın sonlarındaki botanik bahçeleri, 67 yaşındaki mimar ve profesör Hugo Segawa’nın ifadesiyle, “bitkiler hakkındaki bilgisine hakim olarak dünyaya hükmetmenin bir yolu” olarak dönemin “yeşil emperyalizmini” kopyalıyordu.
19. yüzyılın sonuna gelindiğinde, Auguste François Marie Glaziou ve onun himayesi altındaki Paul Villon gibi Fransız peyzaj mimarları, o zamanlar ülkenin başkenti olan Rio’daki bahçeleri, Londra ve Paris’in her yerinde olduğu gibi dolambaçlı yollar ve çılgınlıklarla dönüştürdüler. Kendisinden önceki Glaziou gibi, Burle Marx da yerli türleri toplamak ve tanımlamak için Brezilya’nın iç bölgelerine sık sık keşif gezilerine çıktı; ancak Fransız tasarımcı bitki örtüsünü Eski Dünya’dan alınan desenlerle yerleştirirken, Burle Marx onları – iklimlendirilmiş egzotiklerle birlikte – çevreledikleri binalardan ayrılamayan (ve onlardan daha az üretilmiş olmayan) kapsamlı, renk bloklu soyutlamalara dönüştürdü. 1991 yılında New York Modern Sanat Müzesi onun çalışmalarının retrospektif bir sergisini düzenlediğinde, kendisi dünyanın yaşayan en ünlü peyzaj mimarı olmuştu.
