Mobilyayı nasıl tanımlarız? Aptalca bir soru gibi görünebilir, ancak geçen yılın ekim ayında The New York Times binasının 15. katındaki bir konferans odasında altı uzmanın (mimarlar ve iç mimarlar Rafael de Cárdenas ve Daniel Romualdez; Modern Sanat Müzesi’nin mimari ve tasarımdan sorumlu kıdemli küratörü Paola Antonelli; oyuncu ve hırslı mobilya koleksiyoncusu Julianne Moore; sanatçı ve heykeltıraş Katie Stout; ve T’nin tasarım ve iç mekan direktörü Tom Delavan, geçtiğimiz yüzyıldan kalma en etkileyici sandalyeler, kanepeler ve masaların yanı sıra daha az göze çarpan bazı ev eşyalarının bir listesini yapmak için yaklaşık üç saat boyunca bir araya geldi.
Amaç geniş bir ürün yelpazesine ulaşmaktı ancak parametreler vardı: Kalifiye olmak için her parçanın, prototip olarak bile olsa, son 100 yıl içinde üretilmiş olması gerekiyordu. Ayrıca en azından biraz işlevsel olması gerekiyordu. (Japon mimar Oki Sato’nun, tamamen kullanılmayan bir kağıt rulosundan yapılmış, sürdürülebilirlik üzerine bir inceleme olan 2007 Lahana sandalyesi, oturulacak en sağlam yer değil; yine de aday gösterildi.) Aydınlatma tartışmanın dışında tutuldu – “ki bu çılgınlık” 2006 yılında firmasını kuran eski bir erkek giyim tasarımcısı olan de Cárdenas, örneğin bir masaya bağlı olmadığı sürece, dedi. (İtalyan mimar ve tasarımcı Ettore Sottsass’ın, selfie kültürünün onlarca yıldır habercisi olan ışıklı Ultrafragola aynası bu kesimi gerçekleştirdi.) Kaynak konusunda herhangi bir sınırlama yoktu ve bir parçanın bilinen bir isimle tasarlanmış olmasına, hatta bir parçanın tasarlanmış olmasına bile gerek yoktu. atfedilebilir. Jüri üyeleri, Antonelli’nin “beyaz Alman, Fransız ve İtalyan erkeklerin oluşturduğu, az sayıda kadının olduğu, Latin Amerikalı veya Siyahların bulunmadığı ve çok az Asyalı temsilinin olduğu olağan koleksiyon eşyalarından” kaçınmaya kararlıydı. Aşağıda kabaca tartışıldığı sıraya göre sunulan ve herhangi bir hiyerarşiyi yansıtmayan son liste bir veya iki simge içeriyor olsa da (grup, Charles ve Ray Eames veya Le Corbusier’yi hariç tutmanın bir hata olacağına karar verdi), Yapımcının (ve malzemelerin, tarzların, süreçlerin ve fiyatların) çeşitliliği dikkate alınan bir husustu. Her durumda, nesneler konfor veya kullanışlılıktan fazlasını temsil ediyordu; Her yenilik, kendi açısından tarihi bir eserdir; içine doğduğu refah veya huzursuzluğa bir yanıt veya daha verimli, belki de daha iyi bir dünya için bir öneri.
Soldan sağa: Paola Antonelli, Julianne Moore, Nick Haramis, Daniel Romualdez, Tom Delavan, Rafael de Cárdenas ve Katie Stout, 12 Ekim 2023’te The New York Times’ta çekilen fotoğraf. Kredi… DeSean McClinton-Hollanda
Katılımcılardan, kendilerine özgü zevk ve ilgi alanlarını ortaya koyan 10 öneriden oluşan bir listeyi önceden sunmaları istendi. 2020 yılında New York Chatham’daki Shaker Müzesi’nde bir serginin küratörlüğünü yapan Stout, kaportanın kafa için bir kılıf olduğunu ve mobilya sayılması gerektiğini savundu. (Oylama reddedildi.) Açıkça bir minimalist olan Moore, Poul Kjaerholm ve Donald Judd’un mermer veya ahşaptan yapılmış sade kreasyonlarına yer verilmesi için dilekçe verdi. Romualdez’in daha klasik seçimleri (bunların arasında 20. yüzyılın ortalarında Fransız tasarımcı Marc du Plantier’in imzasını taşıyan divan ve 1980’lerden İsviçreli heykeltıraş Diego Giacometti’nin imzasını taşıyan bronz bir masa da vardı) büyürken Amerikan dergilerinde gördüğü lüks iç mekanlardan etkilenmişti. Mimarlar Thierry Despont ve Robert AM Stern için çalışıp daha sonra kendi firmasını açmadan çok önce Filipinler’in Manila kentindeydi. Delavan’ın dediği gibi, “Daniel’ınkiler en şıklarıydı. Julianne’inkiler en saflarıydı. Katie’ninkiler en tuhaflarıydı. Rafael en çılgınlarıydı. Ve benimki en sıkıcı olanıydı. Antonelli’ninki belki de en kapsamlısıydı: En çok tercih edilenleri, ikincileri ve joker kartlarını karşılamak için üç ayrı liste oluşturdu. “Sadece dünyayı heyecanlandıran bir tasarım fikrini ifade etmemizi istiyorum” dedi. Grubun üyeleri, 1920’lerde Macar Alman Modernist Marcel Breuer tarafından popüler hale getirilen Bauhaus tarzının taklitleri olan döşemeli konsol sandalyelere yerleşirken başlarını salladılar ve cesaret verici sözler söylediler. Ve sonra işe koyuldular. -Nick Haramis
Bu konuşma düzenlendi ve özetlendi.
1. Piero Gatti, Cesare Paolini ve Franco Teodoro, Sacco Başkanı, 1968
Orijinal armut koltuk olarak kabul edilen Sacco sandalye, hem dinlenme odalarında hem de müze koleksiyonlarında anında klasik haline gelen nadir tasarım nesnesidir. Bu, MoMA’nın 1972’deki ufuk açıcı sergisi “İtalya: Yeni Ev Manzarası”nda yer aldı; bu sergide, estetik ve işlevin ötesinde, burjuva adabının reddi de dahil olmak üzere sosyokültürel değişimlere bakan mobilyalar sunuldu. Serginin küratörü, mimar ve endüstriyel tasarımcı Emilio Ambasz, “Bir armut koltukta kambur dururken havasız olmaya çalıştığınızı hayal edin” dedi. Gerçekten de, polistiren boncuklarla doldurulmuş belli belirsiz armut biçimli dikişli vinil bloğu (şeffaf prototip kısmen kar yığınlarından esinlenilmiştir) bakıcının vücuduna göre kalıplanmış ve en üst düzeyde uzanmayı teşvik etmiştir; işin zor kısmı bundan kurtulmaktı. Polistirenin çevresel etkisini artık daha iyi anladığımıza göre, bu parçayı en başından beri üreten ve ona “anatomik koltuk” adını vermeye devam eden İtalyan mobilya şirketi Zanotta, şeker kamışından elde edilen biyoplastikle doldurulmuş bir versiyonunu denedi. . — Kate Guadagnino
