Bugün sanatçı olarak başarılı olmak isteyen çoğu kişiye, seçilmiş bir grup MFA programından birine kaydolmakla başlayarak, hiper-profesyonelleştirilmiş bir yol izlemeleri tavsiye ediliyor. Ancak yeni bir serginin bize hatırlattığı gibi, her zaman böyle değildi. NYU Gri Sanat Müzesi’ndeki “Paris’teki Amerikalılar: Savaş Sonrası Fransa’da Çalışan Sanatçılar, 1946-1962”, İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra Fransa’nın başkentindeki gurbetçilerin neşeli, resmi olmayan ve çoğu zaman kendi kendilerini yönlendiren eğitimini kutluyor.
“Paris’teki Amerikalılar” üniversitenin yeri değiştirilen ve yeniden adlandırılan sanat alanının açılışını yapıyor; Gri Sanat Galerisi olarak bilinen Washington Meydanı’ndan birkaç blok doğuda Cooper Meydanı’na taşındı.
Sergi, sanat tarihinin bir kesitine – 1950’ler ve 60’larda Batı Avrupa’da soyut resimlere – akademik ilginin büyük bir kısmını ayırıyor ve bu da tam olarak yeterince çalışılmamış. Ve bu, 2024 Venedik Bienali “Her Yerdeki Yabancılar”ın gurbetçilere dair çok farklı bir fikri (Küresel Güney’e ve queer ve Yerli sanatçılara odaklanarak) ileri sürdüğü bir döneme geliyor. Serginin başlığı ister istemez akla Vincente Minnelli’nin klasik 1951 filmi “Paris’te Bir Amerikalı”yı getiriyor. Burada Gene Kelly, dansı ve kur yapması fırça çalışmalarından daha başarılı olan, II. Dünya Savaşı gazisi olmuş bir ressamı canlandırıyor.
Ancak tanıdık bir ortamda, gösteri (Grey’in yönetmeni Lynn Gumpert ve bağımsız küratör Debra Bricker Balken ile birlikte düzenlendi) yeni sesler ve bakış açıları buluyor. 70 sanatçısı arasında akademiden ve piyasadan gecikmiş ilgi gören birkaç kişi (Ed Clark, Beauford Delaney ve Shirley Jaffe dahil) ve henüz görmemiş ama olması gereken birkaç kişi (aralarında en başta heykeltıraş) yer alıyor. Shinkichi Tajiri).
Sergi özünde sanatçıların nasıl öğrendiği ve geliştiğiyle de ilgili. Gazilerin üniversite eğitimlerini finanse eden ve birçok yaşam masrafını karşılayan GI Haklar Bildirgesi’nin reklamına “Paris’teki Amerikalılar” demek yanlış olmaz. (Ancak dizinin en önemli isimlerinden bazıları – Joan Mitchell ve Claire Falkenstein’ın yanı sıra sahnenin gelişiminde kritik rol oynayan James Baldwin gibi yazarlar – hükümet desteği olmadan Fransa’ya gitmek zorunda kaldılar.)
