Good Company adlı “düşük bütçeli-bütçesiz” bir topluluk tarafından üretilen “The Pursuit of Happiness”ı inceliyor olsaydım, Sally Hemings ve Thomas Jefferson’un hikayesine yaklaşımındaki incelik, zeka ve insaniliği fark edebilirdim. oldukça sürpriz oldu. Sonuçta, Good Company en çok “Geçit Törenindeki Ataerkillik” ve “Dinle, Whitey, Çünkü Hepsi Senin Hatan” gibi “siyasi içerikli”, “parmak sallama” provokasyonlarıyla tanınır; bunlar, yayın sırasında izleyicileri çıkışlara doğru koşturur. onlara kuşla veda edin.
Ancak “Mutluluğun Peşinde” gerçek değil: Suzan-Lori Parks’ın arka sahne oyuncusu “Sally & Tom”un Salı günü Halk Tiyatrosu’nda gösterime giren oyunu.
Yine de incelemem geçerli – bir şey dışında. “Sally & Tom”un Hemings ve Jefferson’un hikayesine yaklaşımındaki incelik, zeka ve insaniyet, onu sahneye koyan grubun hikayesinde göz kamaştırıcı bir şekilde ikiye katlanıyor, hiç de şaşırtıcı değil. Bunlar, şaşırtıcı bir yükle doldurulmamış bir satır yazmaktan aciz bir yazarın ayırt edici özellikleridir; yoksa bu hazine midir? – insani çelişki.
Aslında Parks, kanıtlanamaz ama aynı zamanda çürütülemez bir tezle başlıyor. “Mutluluğun Peşinde” kitabının yazarı ve yıldızı Luce’a şu fermanı var: “Bu bir aşk hikayesi değil.”
Luce (Sheria Irving) bunu söylemek zorunda hissediyor çünkü dizinin yönetmeni ve aynı zamanda Jefferson olan erkek arkadaşı Mike, yazdığından daha mutlu bir son istiyor. Tam bir beyaz müttefik olarak Mike (Gabriel Ebert), aşıklardan birinin diğerine ait olması durumunda aşkın en iyi ihtimalle sorunlu bir kavram olduğunu anlıyor. Birlikte geçirdikleri 30 yılın ardından bile Jefferson, Hemings’i vasiyetinde serbest bırakmadı.
Ancak perdeye bir parça tanınabilir romantizm sunarak daha fazla para kazanmak ve daha geniş bir izleyici kitlesi çekmek – Luce bunu “daha beyaz” olarak yanlış anlıyor – bu kadar berbat olur mu diye merak ediyor. Henüz üçüncü olmayan başkan ve yakında altı çocuğunu doğuracak olan genç en azından el ele tutuşabilir mi?
