Paula Vogel’in tuhaf, hüzünlü yeni draması “Anne Oyunu: Beş Tahliyede Bir Oyun”un ilk sahnesinde, oyun yazarını örnek alan bir karakter olan Martha, Vaiz’in bir versiyonunu sunuyor.
Martha (Celia Keenan-Bolger) bir karton kutuyu yarıp açarken “Paketlemenin bir mevsimi var” diyor. “Ve eşyaları açmak için bir sezon.”
72 yaşındaki Vogel, kariyerinin çoğunu bavullarını açmakla geçirdi. Çalışmaları kesinlikle otobiyografik değil ama Tennessee Williams, Edward Albee veya Adrienne Kennedy’nin oyunlarında olduğu gibi, yaşadığı deneyiminin duygusal mobilyalarını trajikomediye dönüştürmek için ustaca bir yönteme sahip.
Burada, Broadway’deki Helen Hayes Tiyatrosu’ndaki mobilyalarda Phyllis (Jessica Lange) adında bir anne ve adını Vogel’in kendi ailesinden alan Carl (Jim Parsons) adında bir erkek kardeş yer alıyor. Hikaye 1964’te ailenin Washington DC’nin bir banliyösünde bodrum katındaki bir daireye taşınmasıyla başlıyor; Carl 14, Martha 12 yaşında. Phyllis 30’lu yaşlarının ortasında, bozulan evliliğinin ardından zar zor ayakta duruyor. Bazen ellerini cin şişesinden çıkarabildiğinde çocuklarına sanki cankurtaran salları gibi tutunuyor. Aksi takdirde onları jetsam olarak görüyor. Phyllis’in asla anne olmayı istemediğini öğreniyoruz.
Kendini hamile bulduğunda: “Düşündüm ki: Diğer kadınlar annelik malzemesi değiller ama bunun üstesinden geliyorlar. Dayan Phyllis, dayan. Ama asla bitmez. Bu ömür boyu hapis cezası.” Bu bir uyku öncesi hikayesine ne dersin?
Çalışan bekar bir anne olarak Phyllis’in yalnızca velayet dairesi masrafı karşılanabiliyor ve bu erken tahliyeler, hamamböcekleri ve kurtçuklar hakkında çok yüksek sesle şikayet ettiğinde gerçekleşiyor. Shawn Duan’ın projeksiyonlarında haşarat abartılı bir şekilde hayata geçiriliyor. Ve David Zinn’in esnek seti her yeni mekanı çevik bir şekilde taşıyor. Daha sonra, Phyllis önce üniversitede eşcinsel olduğunu açıklayan Carl’ı, ardından kendisi de eşcinsel olan Martha’yı reddettiğinde, daha endişe verici okuldan atılmalar gelir.
