Dünyanın çoğu yerinde, çok az olan tek şeyin aşk olduğu doğrudur (ne kadar tatlı olursa o kadar iyidir). Müziği Burt Bacharach tarafından Ethan Iverson’ın yeni düzenlemeleriyle hazırlanan Mark Morris’in “The Look of Love” adlı eserinde aşk yakıttır, arayıştır ve nihai varış noktasıdır. Sarılmalar var, Morris tarzı sizin için küçük bir dua etmek için uzatılmış kollar var ve kalp kırıklığı var. Bazı anlarda dansçıların vücutları sanki iç çekiyormuş gibi soluyor.
14 şarkıdan oluşan ve bir saatten biraz fazla süren çalışma, perdenin indirilmesiyle ve Iverson’ın piyano çalması hassas ama yine de havayı keserek kalabalığın enerjisini susturan “Alfie” adlı enstrümantal uvertürüyle açıldı. Perde “Dünyanın Şimdi Neye İhtiyacı Var”a yükseldiğinde, koreografik ifadenin kaynağının sevgi olduğu bir dansın tonunu belirleyerek uygun geldi.
Ancak Çarşamba günü Brooklyn Müzik Akademisi’nde açılışı yapılan “The Look of Love”ın dünyasına tam anlamıyla girmek her zaman sorunsuz bir yolculuk değildi, özellikle de hareketin şarkı sözlerini o kadar belirgin ve öyle tekrarlarla yankıladığı başlangıçta ki bu benim için zordu. yapıştırılacak herhangi bir şey. Bu deneyim, yumuşak okyanus dalgalarında durmak ve onların yavaşça batan ayaklarınızı yıkamasını izlemek gibiydi. Tekrar. Ve yeniden.
Tüm güzel anlarına ve muhteşem müzisyenlerine rağmen “Look of Love” bir akşam boyu sürecek bir çalışma olarak tek başına durabilecek kadar dolu görünmüyordu. Morris müzik yüzünden dans ediyor; İkisinin ilişki içinde olması sanatsal estetiğinin sağlam bir parçası ama her zaman eşit düzeyde olmuyorlardı. Birçok durumda müzik, özellikle de muhteşem vokalist ve Broadway oyuncusu Marcy Harriell’in sahneden fırladığı sırada, hareketi bastırdı. Hal David’in sözleriyle Bacharach’ın şarkılarına sıcaklık ve güçle tamamlanan büyüleyici bir modernlik veriyor.
Ancak dans ilerledikçe, koreografinin tereyağlı kıvrımları, biçimli kolları ve bacak uzatmalarındaki hafifçe bükülmüş dizlerle desteklenen belli bir yumuşaklık hakim oldu. Bu, Morris’in aşka bakış açısının çerçeveye odaklanmasına yardımcı oldu; bu bakış açısı yalnızca ara sıra tatlıydı. Daha iyisi için de tuhaf olduğu zamanlar vardı – 1958 bilimkurgu korku filmi “The Blob” için müzik olarak hazırlanan ürkütücü komedi şarkısı (Bacharach ve Mack David tarafından) – ve daha kötüsü, Dallas McMurray’in dudaklarını oynatması gibi. – “Michael’a Mesaj” sanki Doris Day’in işlettiği bir kafede bir beatnikmiş gibi senkronize edildi.
Görünüşüne gelince? Isaac Mizrahi’nin kostümleri ve yapım tasarımı, bastırılamaz bir umut arzusu gibidir. Dansçılar, turuncu, pembe, mor, kırmızı ve sarıdan oluşan güneşli bir dizi halinde parıldayan ve Nicole Pearce’in sahneyi renklerle doyuran aydınlatma tasarımı altında parıldayan ayraçlar giyiyor. Dansçıların hareket ettirdiği katlanır sandalyeler ve minderler şekillendirilebilir bir DIY seti oluşturuyor.
