On yıl kadar önce Amerikalılar yüksek öğrenim konusunda oldukça olumlu duygulara sahipti. 2010’ların başında yapılan kamuoyu yoklamalarının tümü aynı hikayeyi anlatıyordu. Bir ankette üniversite mezunlarının yüzde 86’sı üniversitenin iyi bir yatırım olduğunu söyledi; bir diğerinde genç yetişkinlerin yüzde 74’ü üniversite eğitiminin “çok önemli” olduğunu söyledi; Amerikalıların üçte biri, yüzde 60’ı kolejlerin ve üniversitelerin ülke üzerinde olumlu bir etkisi olduğunu söyledi. Kendisini Demokrat olarak tanımlayan ebeveynlerin yüzde 96’sı çocuklarının üniversiteye gitmesini beklediklerini söylerken, yüzde 99’u üniversiteye gitmelerini beklediklerini söyleyen Cumhuriyetçi ebeveynleri geride bıraktı. onlarınçocuklar üniversiteye gidecek.
Bu Makaleyi Dinleyin
Daha fazla sesli gazetecilik ve hikaye anlatımı için, New York Times Sesini indir, haber abonelerinin kullanımına sunulan yeni bir iOS uygulaması.
2009 sonbaharında, o yılın lise mezunlarının yüzde 70’i doğrudan üniversiteye gitti. Bu şimdiye kadarki en yüksek yüzdeydi ve üniversiteye gitme oranı önümüzdeki birkaç yıl boyunca bu yüksek seviyeye yakın kaldı. Bu öğrencilerin motivasyonu büyük ölçüde finansaldı. 2008’deki durgunluk, onlarca yıldır daha az eğitimli işçilere iyi işler sağlayan birçok sektörü harap etti ve üniversite diploması, Amerikan işgücü piyasasında özellikle değerli bir meta haline geldi. Lisans diplomasına sahip (ve daha fazla diploması olmayan) tipik bir Amerikalı, tipik bir lise mezunundan yaklaşık üçte iki daha fazla kazanıyordu; bu, bir nesil önce üniversite diplomasının sağladığından yaklaşık iki kat daha büyük bir mali avantajdı. Üniversite, rahat ve refah dolu bir hayata giden güvenilir bir pist gibi görünüyordu.
On yıl sonra Amerikalıların yüksek öğrenimle ilgili duyguları keskin bir şekilde olumsuza döndü. Üniversite diplomasının çok önemli olduğunu söyleyen genç yetişkinlerin oranı yüzde 74’ten yüzde 41’e düştü. Artık Amerikalıların yalnızca üçte biri yüksek öğrenime çok güvendiklerini söylüyor. Z kuşağı genç Amerikalıların yüzde 45’i, bugün “finansal güvenliği sağlamak” için lise diplomasının tek ihtiyacınız olduğunu söylüyor. On yıl öncesinin üniversite odaklı ebeveynlerinin aksine, artık Amerikalı ebeveynlerin neredeyse yarısı çocuklarının üniversiteye odaklanmış olmasını tercih ettiklerini söylüyor. Olumsuzdört yıllık bir üniversiteye kaydolun.
Kampüsteki sayılar da değişti. 2010 sonbaharında, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki kolej ve üniversitelere kayıtlı 18 milyondan fazla lisans öğrencisi vardı. Bu rakam o zamandan beri düşüyor ve 2021’de 15,5 milyon lisans öğrencisinin altına düşüyor. 2016 gibi yakın bir tarihte lise mezunlarının yüzde 70’i hâlâ doğrudan üniversiteye gidiyordu; şu anda bu rakam yüzde 62.
Bu arada Amerika Birleşik Devletleri dışında yüksek öğrenim her zamankinden daha popüler. Küresel müttefiklerimiz ve rakiplerimiz son birkaç on yılı, ulusal eğitim düzeylerini yükseltmek için yarışarak geçirdiler. Britanya’da mevcut lisans öğrencilerinin sayısı 2016’dan bu yana yüzde 12 arttı. (Aynı dönemde Amerika’daki rakam yüzde 8 düştü.) Kanada’da 25 ila 34 yaş arasındaki yetişkinlerin yüzde 67’si iki ya da dört yıllık bir üniversite mezunu; bu oran Amerika’daki mevcut başarı oranından yaklaşık yüzde 15 puan daha yüksek.
Britanya ve Kanada bu noktada aykırı değerler değil; Biz. Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü’ndeki ülkeler, 2000 yılından bu yana genç yetişkinler arasında üniversite diplomasına ulaşma oranını ortalama olarak yüzde 20’den fazla artırdı ve bu ülkelerin 11’i şu anda bizden daha iyi eğitimli işgücüne sahip. yalnızca Japonya, Güney Kore ve İngiltere gibi ekonomik güç merkezlerinin yanı sıra Hollanda, İrlanda ve İsviçre gibi daha küçük rakipler de var. Dünyanın geri kalanındaki öğrenciler kampüslere akın ederken Amerikalılar da üniversiteden uzaklaştı. Neden? Son on yılda üniversite eğitimini ve bir kurum olarak yüksek öğrenimi pek çok Amerikalı için bu kadar itici hale getiren ne değişti?
Kredi… İllüstrasyon: Sean Dong
O gelince Dünya çapında yüksek öğrenim açısından Amerika Birleşik Devletleri birçok bakımdan aykırı bir konumdadır. Kanada ve Japonya’da devlet üniversitesi öğrenim ücreti şu anda yılda yaklaşık 5.000 dolardır. İtalya, İspanya ve İsrail’de ise yaklaşık 2.000 dolar. Fransa, Danimarka ve Almanya’da bu oran aslında sıfırdır. Birkaç on yıl önce aynı şey Amerika Birleşik Devletleri’nde de geçerliydi; Devlet finansmanı, devlet üniversitesinin maliyetinin çoğunu karşıladı. Artık yükün çoğunu öğrenciler ve aileleri üstleniyor ve bu gerçek, üniversitenin ekonomik değeriyle ilgili oldukça basit bir hesaplamayı karmaşık bir matematik problemine dönüştürdü.
İktisatçıların, üniversite mezunları ile lise mezunlarının gelirleri arasındaki fark için bir terimi vardır: üniversite maaş primi. Üniversite eğitimi almış işçilere yönelik işgücü piyasasındaki göreceli talebi yansıtır. İşverenler daha fazla üniversite mezunu istediğinde primler artıyor; Üniversite mezunlarının fazlası olduğunda primler düşüyor. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonra, GI Tasarısı Amerikan işgücü piyasasını üniversite diplomalarıyla doldurdu ve birkaç on yıl boyunca lise mezunlarının ortalama geliri ile üniversite mezunlarının ortalama geliri arasındaki fark oldukça dar kaldı; Üniversite diplomasına sahip olmak yüzde 30 civarında bir gelir artışı sağladı. Ancak 1980’lerin başında üniversite maaş primi istikrarlı bir şekilde artmaya başladı. 2000’li yılların başında yüzde 60’ı aştı, o günden bu yana yüzde 65 civarında seyrediyor.
Teorik olarak, günümüzün çok yüksek üniversite maaş primi, gençlerin üniversite kampüslerine akın etmesi anlamına gelmeli, tam tersi değil. Ancak yüksek öğrenimin gerçek değerinin bir ölçüsü olarak üniversite maaş priminin önemli bir sınırlaması vardır. Size ne kadar üniversite mezunu olduğunu söyleyebilir para kazanmak, ancak bunların ne kadar olduğu dikkate alınmıyor sahip olmak– ya da ilk etapta üniversiteye ne kadar harcadıklarını.
Uzun bir süre üniversite maaş primine alternatif iyi bir önlem yoktu. Ancak birkaç yıl önce, St. Louis’deki bir grup ekonomi araştırmacısı yeni bir tanesini tanıttı: üniversite varlık ödül. Üniversite maaş priminden farklı olarak, üniversite servet primi tüm varlıklarınıza ve tüm borçlarınıza bakar: bankada neleriniz olduğu, evinizin olup olmadığı, öğrenci kredisi bakiyeniz. Basit ama önemli bir soruyu ele alıyor: Tipik bir lise mezunuyla karşılaştırıldığında, tipik bir üniversite mezununun yaşam süresi boyunca ne kadar net serveti var?
St. Louis Federal Rezerv Bankası’ndaki bu üç araştırmacı (Lowell Ricketts, William Emmons ve Ana Hernández Kent), üniversite mezunlarının elde ettiği mali avantajı değerlendirmek için Fed’in binlerce Amerikan hanesi anketini kullandı. Verileri gelir yerine zenginlik açısından analiz ettiklerinde, üniversite diplomasının faydaları buharlaşmaya başladı.
Amerikalıları doğdukları on yıla göre yaş gruplarına ayırdılar ve onları ırk ve etnik kökene göre sınıflandırdılar. Daha sonra istatistiksel regresyon kullanarak her gruptaki ailelerin hayatları boyunca biriktirecekleri ortalama zenginliği tahmin ettiler. Üniversiteye baktıklarında maaş Her bir grup için prim (standart ölçü), bunun çoğunlukla bu bölümlerde geçerli olduğunu buldular. Her ırk grubunda ve nesilde üniversite mezunları daha fazla para kazanıyordu.
Daha sonra araştırmacılar şunlara baktı: varlık prim olunca farklı bir tablo ortaya çıktı. 1980’den önce doğmuş olan daha yaşlı beyaz üniversite mezunları, tahmin edebileceğiniz gibi, yalnızca lise mezunu olan beyaz akranlarından çok daha zengindi. Ortalama olarak aynı ırk ve kuşaktan lise mezunlarının iki ya da üç katı kadar zenginliğe sahip olmuşlardı. Ancak 1980’lerde doğan genç beyaz üniversite mezunları, aynı on yılda doğan beyaz lise mezunlarından yalnızca biraz daha fazla servete sahipti ve bu küçük avantajın hayatları boyunca küçük kalacağı öngörülüyordu.
Siyah ailelere ilişkin veriler de aynı modeli gösterdi, ancak daha da belirgin bir gerileme yaşandı. Beyaz mezunlarda olduğu gibi, daha yaşlı Siyah üniversite mezunları da, daha az eğitimli akranlarına göre oldukça büyük servet avantajlarının tadını çıkarıyorlardı; varlıkları genellikle benzer Siyah lise mezunlarının iki veya üç katı kadardı. Ancak 1980’den sonra doğan siyahi üniversite mezunları neredeyse hiç servet primi yaşamıyordu. Aslına bakılırsa araştırmacılar, siyahi mezunların servet priminin beyaz mezunlara göre çok daha önce ortadan kaybolduğunu buldu. 1970’lerde doğan siyah üniversite mezunları da önemli bir servet yardımı alamıyorlardı; yalnızca 1960’larda ve öncesinde doğanlar. Latin aileler de benzer bir yol izledi. Eğer 1980’den sonra doğmuş biri tarafından yönetiliyor olsalardı, bir lise mezunu tarafından yönetilen benzer bir ailenin sahip olduğu dışında hiçbir önemli ek kaynak biriktirmemişlerdi.
Araştırmacılar, lisansüstü eğitime devam eden genç Amerikalılara baktığında durum daha da vahimdi. Yazarlar şu sonuca vardı: “Reisleri 1980’lerde doğmuş ve lisansüstü eğitim almış herhangi bir ırk veya etnik kökene sahip aileler arasında, servet primi… sıfırdan ayırt edilemez.” “Sonuçlarımız, üniversite ve lisansüstü eğitimin, finansal yatırım olarak bazı yeni mezunları başarısızlığa uğratabileceğini gösteriyor.”
Bunlar şaşırtıcı veriler ve bir tür paradoks sunuyorlar. Üniversite mezunu olan Y kuşağı, olmayanlara göre biraz daha fazla kazanıyor ancak daha fazla servet biriktirmiyorlar. Nasıl olabilir?
Lowell Ricketts bana, grubun verileri bu noktada kesin olmasa da, bunun nedeni hakkında oldukça iyi bir fikri olduğunu söyledi. Muhtemelen suçlunun maliyet olduğunu söyledi: artan üniversite giderleri ve buna sıklıkla eşlik eden öğrenci borçları. Borç taşımak net değerinizi basit bir çıkarma işlemiyle azaltır, ancak aynı zamanda genç bir yetişkin olarak bir ev satın almak veya küçük bir işletme kurmak gibi zenginlik yaratacak önemli adımlar atmanızı da engelleyebilir. Siz (ya da ebeveynleriniz) öğrenim ücretinizi kredi olmadan ödeyebilseniz bile, kullandığınız birikimler mezun olduğunuzda kaybolur ve dolayısıyla artık yeni bir ev ya da yuva başlangıcı için peşinat olarak kullanılamaz. emeklilik için yumurta
Birkaç on yıl önce, birçok Amerikalı için öğrenim masrafları idare edilebilir düzeydeydi. Ancak 1992’den bu yana, enflasyona göre düzeltme yapıldıktan sonra bile etiket fiyatları dört yıllık özel kolejler için neredeyse iki katına, dört yıllık devlet kolejleri için ise iki katından fazla arttı. Bugün özel bir üniversiteye gitmenin ortalama toplam maliyeti, yaşam masrafları da dahil olmak üzere yılda yaklaşık 58.000 dolardır. Mali yardımdan sonra, özel üniversite öğrencilerinin ortalama net ücreti yılda yaklaşık 33.000 dolardır; kamu kurumlarında ise 19.000 dolar civarındadır. Ancak bu ortalamalar büyük miktarda varyasyonu gizliyor; Michigan Üniversitesi’nde (bir devlet üniversitesi), eyalet dışından gelen gençlerin ve son sınıfların öğrenim ücreti, harçları ve harcamalarının toplamı yılda 80.000 dolardan fazladır.
Son on beş yılda giderek daha fazla genç Amerikalı, artan maliyetleri karşılamak için krediye yöneldi. 2007 yılında toplam öğrenci borcu 500 milyar dolardı. Bugün 1,6 trilyon dolar ve birçok borçlu için borçları ciddi bir yük haline geliyor. 2010 ile 2019 yılları arasında kredilerini açan öğrenci borçlularının yarıdan fazlası artık başlangıçta aldıkları krediden daha fazlasını borçlu.
Bunu yaptığında Maliyeti ve borcu hesaba katarsanız, üniversitenin mali faydaları oldukça farklı görünmeye başlar. Geçtiğimiz yıl Federal Reserve Board’a kıdemli ekonomist olarak katılana kadar Temple Üniversitesi’nde profesör olan Douglas Webber, son on yılını üniversite diplomasının değerini hesaplamanın yeni yollarını arayarak geçirdi. Toplamda Amerikalılar için üniversite maaş priminin güçlü kaldığını buldu. Ortalama olarak, daha fazla eğitim hâlâ daha fazla gelir anlamına geliyor. Değişen şey, diye yazdı, prim artık bireyler ve gruplar arasında eskisinden çok daha fazla değişiyor: Üniversiteye kaydolmanın “aşağı yönlü riski”nin “önemsiz” hale geldiğini savunuyor. Webber’in verilerine baktığınızda, yüksek öğrenim artık Hazine bonosu satın almak gibi emniyetli, güvenilir bir mavi çip yatırımına benzemiyor. Artık daha çok kumarhaneye gitmeye benziyor. Bu, bazen büyük bir beklenmedik kazanç getirebilecek bir kumardır, ancak aynı zamanda finansal felakete de yol açabilir.
Birkaç yıl önce Webber bu değişkenliği anlamlandırmaya çalıştı. Üniversite kime kazandırıyor, kime kazandırmıyor? Verileri üniversite bölümlerine, akademik yeteneklere ve öğrenim masraflarına göre analiz etti ve yüksek öğrenim kumarhanesinde kimin kazandığını ve kimin kaybettiğini tam olarak daha ayrıntılı olarak gösterebildi.
Buradan başlayın: Öğreniminiz ücretsizse ve altı yıl içinde mezun olacağınızdan kesinlikle emin olabiliyorsanız, o zaman kumarınızın karşılığını alma ihtimaliniz yüzde 96 olacak şekilde üniversiteye girersiniz, bu da ömür boyu kazancınızın olacağı anlamına gelir. tipik bir lise mezunununkinden daha fazladır.
Ancak sorun, üniversiteye başlayan birçok öğrencinin yapma mezun – bir tahmine göre bunların yaklaşık yüzde 40’ı. Webber bu riski hesaba kattığında, tipik bir lise mezununun önüne geçme şansınız azalmaya başlıyor. Öğrenim ücreti hala ücretsizse, artık bahsi kazanma şansınız yaklaşık 4’te 3’tür.
İkinci sorun üniversiteye gitmek değil özgür. Webber, öğrenim ücreti ve harcamalar için yılda 25.000 dolar ödüyorsanız, başarılı olma şansınızın yaklaşık 3’te 2’ye düştüğünü hesapladı. Üniversite masrafları yılda 50.000 dolar olduğundan, şansınız yazı tura atmaktan daha iyi değil: Belki de siz Tipik bir lise mezunundan daha fazlasına sahip olacaksınız, ancak muhtemelen daha azına da sahip olacaksınız.
Webber daha sonra öğrencinin aldığı bölümün etkisini değerlendirdi. Bir işletme veya STEM derecesi seçerseniz, üniversitedeyken öğrenim ücreti ve harcamalar için yılda 50.000 $ ödüyor olsanız bile, üniversite bahisini kazanma şansınız 4’te 3’e kadar çıkar. Ancak başka bir alanda uzmanlaşıyorsanız – sanat, beşeri bilimler veya sosyal bilimler – bu fiyata şansınız negatife döner; yazı tura atmaktan daha kötü. Aslında, eğer dereceniz sanat veya beşeri bilimler alanındaysa, yıllık üniversite gideriniz sadece 25.000 $ olsa bile muhtemelen bahsi kaybedersiniz.
Geçtiğimiz ay Webber ve bir meslektaşı, kumarhanede en kötü durumda olan kişileri belirleyen yeni bir araştırma yayınladı: Üniversiteye gitmek için borç alan ancak mezun olamayan öğrenciler. Federal Reserve anketlerinde, diplomalarını tamamlayamayan borçluların yarısı “sadece idare ettiklerini” veya “idare etmekte zorlandıklarını” söyledi. Üçte ikisi beklenmedik bir masrafı karşılamak için 400 doları bulmakta zorlanacaklarını söyledi. Mali açıdan üniversite mezunlarından çok daha kötü durumda olmakla kalmıyorlardı; hiç üniversiteye gitmemiş yetişkinlerden daha kötü durumdaydılar. Bu eski öğrenciler için üniversite maaş primi altüst olmuştu.
Baktığın zaman Son birkaç on yılda yüksek öğrenime ilişkin anket eğilimlerine baktığınızda çarpıcı bir gelişmeyi daha fark ediyorsunuz. On yıl önce iki siyasi partinin üyelerinin yüksek öğrenime ilişkin görüşleri arasında pek bir fark yoktu. Daha sonra 2015 yılı civarında bu fikir birliği paramparça oldu ve Cumhuriyetçilerin duyguları aniden dibe vurdu. Devam eden bir Pew anketinde, Cumhuriyetçilerin (ve Cumhuriyetçilere eğilimli olanların) kolej ve üniversitelerin ülke üzerinde olumsuz etkisi olduğunu söyleyenlerin oranı 2015 ile 2017 yılları arasında sadece iki yıl içinde yüzde 37’den yüzde 58’e yükseldi. (ve Demokratlara yaslananlar) istikrarlı kaldı. Cumhuriyetçilerin düşüşü devam etti: 2023 Gallup anketinde Cumhuriyetçilerin yalnızca yüzde 19’u yüksek öğrenime çok fazla güvendiklerini söyledi; bu oran 2015’teki yüzde 56’ya geriledi.
Anketörler Cumhuriyetçilerden neden üniversiteye karşı olduklarını açıklamalarını istediğinde, yanıt genellikle ideolojiyle ilgili oluyor. Pew’in 2019’da yayınlanan bir anketinde Cumhuriyetçilerin yüzde 79’u yüksek öğretimdeki en büyük sorunun profesörlerin siyasi ve sosyal görüşlerini sınıfa taşıması olduğunu söyledi. Demokratların yalnızca yüzde 17’si bu görüşe katıldı. 2017 Gallup anketinde Cumhuriyetçilerin yüksek öğrenime olan inançlarının azalmasına ilişkin 1 numaralı nedeni, üniversitelerin “fazla liberal/politik” hale gelmesiydi.
Ne kadar liberal sorusu fazla Liberal tabi ki öznel bir görüş, ancak Amerikan üniversite kampüslerinin sola doğru eğilimini kanıtlayacak bazı nesnel veriler var. Düzenli olarak öğrencilerle anket yapan UCLA Yüksek Öğrenim Araştırma Enstitüsü, geçtiğimiz yıl, liberal veya aşırı sol olarak tanımlanan Amerikan üniversite birinci sınıf öğrencilerinin sayısının, muhafazakar veya aşırı sağ olduklarını söyleyenlerden üç kat daha fazla olduğunu ortaya çıkardı. Üniversite öğretim üyeleri arasında bu oran daha da belirgindir ve zamanla daha dengesiz bir şekilde büyümektedir; 1990’ların ortasındaki 2’ye 1 sol-sağ oranından, 1990’ların başında kabaca 5’e 1 oranına kaymıştır. 2010’lar. Daha sonra yöneticiler var. 2018’de yapılan ayrı bir anket, öğrencilerle yüz yüze gelen üniversite yöneticileri arasında kendilerini muhafazakar olarak tanımlayanların 12 katı kadarının kendilerini liberal olarak tanımladığını ortaya çıkardı.
Amerikan kampüslerindeki bu sola kayma, Amerikan seçmenlerindeki yeniden yönelime karşılık geldi. 2012’de lisans diplomasına sahip (ve başka ehliyet belgesi olmayan) seçmenlerin çoğunluğu Barack Obama yerine Mitt Romney’i başkan olarak seçti; aslında, Romney’in kazandığı tek eğitim grubu BA sahipleriydi. Obama, üniversite mezunları arasındaki kayıplarını seçmenlerin çoğunluğunu yalnızca lise diplomasına sahip olarak kazanarak telafi etti. Dört yıl sonra eğitimdeki çarpıklık tersine döndü: Donald Trump, üniversite dışı mezunlar arasında Hillary Clinton’ı yendi, ancak üniversite veya yüksek lisans mezunu seçmenlerin yalnızca yüzde 36’sını kazandı.
Muhafazakar American Enterprise Institute’ta eğitim politikası analisti olan Frederick Hess, bu siyasi yeniden düzenlemenin yüksek öğrenim konusunda artan kamuoyu görüş ayrılığına katkıda bulunduğunu söylüyor. Hess, Demokratların üniversite eğitimlilerin partisi haline gelmesi ve yüksek öğrenimin sol eğilimli personel ve öğrenciler tarafından domine edilmesiyle Cumhuriyetçilerin, üniversitelerin kendi fikirlerinin ya da çocuklarının hoş karşılandığı ortamlar olduğu konusunda daha şüpheci olmaya başladıklarını söylüyor.
Ancak Hess’in daha sivri eleştirisi popülist bir eleştiri ve bugünlerde sağda olduğu kadar solda da bulunabilecek duyguları yansıtıyor. Ekonomistler, yüksek öğrenimin bir bütün olarak son 20 yılda gelir ve sınıfa göre daha tabakalı hale geldiğini gösterdi. Büyük Durgunluk’tan sonra eyalet hükümetleri devlet üniversitelerine ayırdıkları fonları kestiler ve kolejler de buna okul ücretlerini artırarak ve eğitim ve öğrenci hizmetleri harcamalarını keserek karşılık verdi. Bu arada pek çok özel kolej, daha varlıklı öğrencileri çekmek için rekabet ediyordu; bu da genellikle kabullerde daha seçici davranmak, tesislere ve olanaklara daha fazla harcama yapmak ve tüm masrafları karşılamak için okul ücretlerini artırmak anlamına geliyordu.
Hess, pek çok muhafazakarın, öğrencilerin bu seçici kurumlarda çok şey öğrendiğine şüpheyle yaklaştığını söylüyor. Bunun yerine, üniversitenin öğrencilerin altın kaplamalı yeterlilik belgesi toplayacağı bir yer haline geldiğini söylüyor.
Geçen ay konuştuğumuzda Hess, “Bu bir şantaj durumu” dedi. “Birçok elit meslekte, giriş ücreti artık elit bir derecedir. İster gösterişli bir DC düşünce kuruluşu, ister büyük bir danışmanlık firması, ister gösterişli bir gazetecilik kuruluşu olsun, bu doğrudur.” Hess, birçok öğrenci için pahalı bir üniversite eğitiminin amacının pratik iş becerileri kazanmak olmadığını söyledi. “Kuyruğa girip iyi işlere girmenizi sağlayan gerçekten pahalı bir ücret.”
Temmuz ayında, İktisatçılar Raj Chetty, John Friedman ve David Deming, sosyal sınıf ile yüksek öğrenim arasındaki kesişimleri analiz eden araştırma makalelerinin en sonuncusunu yayınlayarak bu sistemin tam olarak nasıl çalıştığını aydınlatmaya yardımcı oldular. Ivy-Plus kolejleri (Ivy League ve buna benzer birkaç seçkin kurum) adını verdikleri üniversiteler arasındaki kabul uygulamalarını incelediler ve çok zenginler için yaygın bir olumlu ayrımcılık modeli buldular. Verilerine göre, Amerikalı en zengin ailelerin çocuklarının Ivy-Plus kolejine kabul edilme olasılıkları, aynı standart test puanlarına sahip orta sınıf öğrencilerine göre iki kat daha fazla.
Chetty, Friedman ve Deming, bu kurumların zengin ve güçlülerin ölçeğini belirleyen çeşitli kabul uygulamaları kullandıklarını gösterdiler: Mezunların çocukları ve özellikle de varlıklı mezunların çocukları için kabul standartlarını yumuşatıyorlar; öğrencilerin seçkin özel okullarda topladığı ders dışı başarılara ve tavsiye mektuplarına ekstra ağırlık veriyorlar; ve varlıklı ailelerden sporcular alıyorlar. (Ivy-Plus kolejlerinin yelken, squash, eskrim ve binicilik dallarında saha ekiplerine sahip olması tesadüf değildir.)
Hess’in ifadesiyle “raket” üniversiteden sonra da devam ediyor; bu kurumların mezunlarının prestijli bir firma tarafından işe alınma olasılıkları Ivy Plus olmayan benzer öğrencilere göre üç kat daha fazla ve yeterince yüksek bir maaş kazanma olasılıkları da yüzde 60 daha fazla. onları kazananlar arasında ilk yüzde 1’e yerleştirmek. Hepsi Ivy League üniversitelerinde çalışan Chetty, Friedman ve Deming bunu net bir şekilde ortaya koyuyor: “Son derece seçici özel kolejlerin şu anda ayrıcalıkların nesiller boyunca kalıcılığını artırdığı sonucuna varıyoruz.”
Başka bir deyişle, üniversite kumarhanesi tamamen bir şans oyunu değildir. Öne çıkma ihtimaliniz büyük ölçüde ebeveynlerinizin kim olduğuna bağlıdır. Eğer ülkenin en seçkin kolejlerinden birine kabul edilmek için gerekli sosyal ve finansal avantajlara sahipseniz, bahisler çok yüksek görünse bile muhtemelen iyi bir başarı elde edeceksiniz. Ancak Amerikalı üniversite öğrencilerinin çoğu, bu seçkin kolejlerin sağladığı avantajlara erişime sahip değil. Bugün öğrencilerin yalnızca yüzde 10’u, başvuranların yarısından azını kabul eden bir üniversiteye kayıtlıdır. Amerika’da üniversiteye devam eden nüfusun geri kalanı çoğunlukla daha az seçici kamu kurumlarına, yerel topluluk kolejlerine veya kar amacı gütmeyen okullara gidiyor. Bu kurumlardaki öğrencilerin kırsal kesimden, Siyah ya da Latin kökenli, işçi sınıfından ya da düşük gelirli ya da bunların tümünden olma olasılıkları daha yüksektir. Mezun olma olasılıkları daha düşük ve geri ödeyemeyecekleri borçlara girme olasılıkları daha yüksek. Onlar için (Amerikalı üniversite öğrencilerinin büyük çoğunluğu) kumarhaneye girdiklerinde karşılaştıkları riskler oldukça yüksek.
Bu ihtimaller göz önüne alındığında, özellikle genç Amerikalıların üniversite konusunda endişelenmelerine gerek kalmadan iş piyasasında başarılı olabileceklerine inanmaya istekli olmaları sürpriz değil. Bu yıl Z kuşağına yanıt verenlerin yüzde 45’inin anketörlere lise diplomasının finansal güvenliği sağlamak için yeterli olacağına inandıklarını söylediğini unutmayın.
Ancak gerçek şu ki, önümüzdeki on yılda ortaöğretim sonrası yeterliliğe sahip olmayanlar için fırsatların daha da daralması bekleniyor. Hala diploma gerektirmeyen bazı iyi maaşlı işlerin olduğu doğru – Çalışma İstatistikleri Bürosu’na göre tesisatçılar yılda ortalama 60.000 dolar kazanıyor – ancak BLS, 10.000’den az yeni sıhhi tesisat işinin artacağını tahmin ediyor Bu arada, yalnızca lise diplomasına sahip olanlar için en hızlı büyüyen işler çoğunlukla düşük ücretli hizmet işleridir: evde sağlık yardımları (2031’e kadar 924.000 yeni iş), yemek servisi işçiler ve garsonlar (570.000 yeni iş), restoran aşçıları (419.000 yeni iş) ve depo çalışanları (358.000 yeni iş). Bu işlerin hiçbirinin yıllık ortalama maaşı 31.000 doların üzerinde değil.
Aynı zamanda ekonomistler, Amerikalı üniversite mezunlarına olan talebin, üniversitelerin karşılayabileceğinden daha hızlı artmaya devam etmesini bekliyor; bu da üniversite maaş priminin de muhtemelen artacağı anlamına geliyor. Danışmanlık firması Korn Ferry’nin 2018 tarihli bir raporu, 2030 yılına kadar Amerikan işgücü piyasasının önlisans ve lisans derecesine sahip önemli bir işçi sıkıntısıyla karşı karşıya kalacağını, yani tam olarak 6,5 milyon üniversite mezunu sıkıntısı yaşanacağını öngörüyordu. Daha yakın zamanlarda, Başkan George W. Bush’un Ekonomi Danışmanları Konseyi’nin baş ekonomisti olarak görev yapan Douglas Holtz-Eakin, Tom Lee ile birlikte daha da büyük bir kıtlığın öngörüldüğünü öngören bir dizi makale yazdı: sonunda 8,5 milyon Amerikalı BA sahibi kayıp on yılın.
Ülkenin daha varlıklı aileleri (ve çocukları) için yüksek öğrenim oyununun kuralları açıktır ve faydaları neredeyse her zaman maliyete değerdir. Diğer herkes için kurallar giderek daha şeffaf görünüyor, faydalar giderek belirsizleşiyor ve oynamadan pes etme düşüncesi her zaman daha çekici görünüyor.
Ancak nasıl bireysel öğrenciler üniversiteyi bıraktıklarında (ya da okulu bıraktıklarında) ücret kaybının bedelini ödüyorlarsa, milyonlarca öğrenci bunu yaptığında da daha büyük bir maliyet ortaya çıkıyor; özellikle de diğer ülkeler önden gidiyor. Holtz-Eakin ve Lee, tahmin ettikleri milyonlarca üniversite mezununun Amerikan ekonomisine getireceği bedeli hesapladılar: on yılın sonunda ekonomik çıktıda 1,2 trilyon dolar kayıp. Bu, hem kazananlar hem de kaybedenler olarak birlikte katlanacağımız bir maliyettir.
Paul Sert dergiye katkıda bulunan bir yazardır ve en son “Eşitsizlik Makinesi: Üniversite Bizi Nasıl Bölüyor” kitabının yazarıdır. Dergi için yüksek öğrenim hakkında ilk kez yaklaşık on yıl önce yazmıştı ve bu sayıdaki makalesi, üniversiteye ilişkin ulusal havanın zaman içinde nasıl geliştiğini araştırıyor. Sean Dong Baltimore’da bir hareket ve 3 boyutlu tasarımcıdır. Çalışmaları genellikle karmaşık konuların hikayelerini kısa döngüsel animasyonlara yoğunlaştırıyor.
