Tina Dupuy pek çok farklı şeydi ve olacaktı – bir stand-up komedyeni, politik bir köşe yazarı, kültler hakkında bir podcast sunucusu, Capitol Hill’de bir kongre üyesinin basın sekreteri.
Ancak 2013’te bir öğleden sonra, kendisini Yukarı Batı Yakası’ndaki binasına kilitleyen başka bir New York’luydu. Eve daha yeni taşınmıştı ve çok az tanıdığı bir komşunun, yan evde oturan yaşlı bir kadının ziline bastı.
Komşu onu içeri aldı ve Bayan Dupuy’un kocası eve dönene kadar dairesinde beklemeye davet etti. Antika divanı ve işlemeli yastığıyla onun düzenli küçük stüdyosunda oturdular: “Çok Fazla İyi Bir Şey Harikadır.”
Adı Sheila Sullivan’dı ve 75 yaşında şık, çekici ve enerjikti ama aynı zamanda bundan da fazlasıydı. Canlı mı? 30 yıldır burada tek başına yaşıyordu, neredeyse Bayan Dupuy’un yaşadığı süre kadar, nokta. Anahtarlı koca geldiğinde ikisini de güldüren hikayeler anlattı.
Bu güzeldi, dediler birbirlerine. Tekrar görüşürüz. Şimdi, on yıl sonra, her şeyin nasıl başladığına bakmak komik.
Bu ilk karşılaşmadan sonra, Bayan Dupuy, Bayan Sullivan’ın dairenin duvarlarından şarkı söylediğini duyacaktı – şov şarkıları? Bu kadında hoş bir tuhaflık, davetkar bir eksantriklik vardı.
Ve oğlum, hikayeleri var mıydı?
1950’lerde Las Vegas’taki Tropicana’da şarkıcı ve dansçı olarak çalıştığı zamanlar vardı ve mürettebatlı bir pilot onu çölde planlanan bir atom bombasının patlamasını izlemeye davet etti. O bulutu, o patlamayı asla unutmayacaktı.
Veya Sammy Davis Jr. ile Broadway’de “Golden Boy” adlı bir gösteride göründüğü zaman. Sonunda, bir öğleden sonra başrol oyuncusu hastalanınca ve devam etmek zorunda kaldığında sinir bozucu bir şekilde çağrı alan bir yedek oyuncuydu. Sammy çok komik ve kibardı.
Aktör Robert Culp ile evliydi, 1960’lardaki televizyon programı “I Spy”dan sonra evliydi ve o dönemde rol arkadaşı Bill Cosby olarak bir Siyahi aktörü seçmesiyle ünlüydü.
Özünde bir gazeteci olan Bayan Dupuy dinledi ve sessizce merak etti: Bunların herhangi biri doğru muydu? Bir sonraki büyük açıklamadan önce sorular için zar zor zaman vardı – üzerinde oturduğun divan? İnanmayacaksın – bir zamanlar Charlie Chaplin’e aitti.
Bayan Dupuy’un kendi hayatı, bu-gerçekten-olmakta olan kıvrımlarıyla, yan komşuda oynuyordu. 2017’de bir avuç kadın, Minnesota’dan eski komedyen ve liberal milletvekili olan zamanın Senatörü Al Franken’i el yordamıyla suçlamakla suçladığında, birçok kişi tarafından dikkate alınmadı. Ancak Bayan Dupuy, Başkan Obama’nın 2009’daki göreve başlamasından önceki bir siyasi etkinlikte onunla aynı deneyimi yaşadığını ve kendisini suçlayıcıları desteklemek zorunda hissettiğini söyledi.
The Atlantic’teki makalesi, “Franken’i Suçlayanların Beni de Elliyor Olduğu İçin İnanıyorum”, geriye dönüp bakıldığında bir taşma noktasıydı ve Senatör Franken, yayımlandıktan bir gün sonra istifa etti.
Bayan Dupuy, 2000’lerin başında gezici bir komedyen olarak bulunduğu dönemde ilgi odağı olmaya alışmıştı – ancak Price, Utah ve Scobey, Mont gibi yerlerde. Şimdi bir hareketin yüzü gibi hissetti ve bu çok fazlaydı.
Yaşlı kadının enerjisinden küçük darbeler almak için Bayan Sullivan’ı ziyaret etti. Bayan Sullivan, Bayan Dupuy’un yaşadıklarına sempati duydu. Tropicana’da bir gece, Frank Sinatra onu yanına çağırmış ve “Yakışıklı bir kadınsın,” demişti. Trans World Havayolları’nda uçuş görevlisi olarak hayalindeki işi reddedilen Bayan Sullivan, kendisine kalçalarının çok geniş olduğu söylendiği için Bay Sinatra’nın onunla dalga geçtiğini düşündü ve dönüp uzaklaştı. Arkadaşı özür dilemek için onu takip ettiğinde, arkadaşının Joe DiMaggio olduğundan haberi olmadığı için yüzüne bir kapıyı kapattı: “Beyzbolu takip etmiyorum,” diye açıkladı Bayan Dupuy’a.
Komşular gerçek arkadaş oluyordu. Ardından 2020 yılında Covid geldi. Apartmanları boşaltıldı, herkes yer değiştirdi. Dupuy Hanım’ın kocası bile gitmişti, California’da ailesiyle birlikte karantinaya alınmıştı. Sadece Bayan Dupuy ve Bayan Sullivan kaldı.
Şehir çok sessizdi. Ve Bayan Dupuy, komşusunun da öyle olduğunu fark etti – şarkı söylemeyi bırakmıştı. Genç kadın çiçeklerle, kahvaltıyla ya da eğlenceli abur cuburla ya da bir birayla ziyarete geldiğinde Bayan Sullivan tekrar canlanırdı. Dışarıdaki küçük avluda buluşup konuştular konuştular.
Bir gün Bayan Sullivan, Bayan Dupuy’a 1965’ten bir fotoğraf gösterdi. Sammy Davis Jr. ve çarpıcı biçimde uzun boylu ve taş suratlı Harry Belafonte’nin de dahil olduğu bir sıra adamın arasında yürüyordu. Bayan Sullivan, sivil haklar hareketi ve Selma’ya yürüyüş olduğunu açıkladı. Ünlüler, yürüyüşçülerin etrafında bir canlı kalkan oluşturmak için Alabama’ya uçmuştu, fikir kesinlikle kimsenin Harry Belafonte’ye ateş etmeyeceğiydi.
Bayan Dupuy resme baktı. Bayan Sullivan’ın başka hangi hatıraları vardı? Yaşlı kadın büyük bir kutuyu çekti ve masasının üzerine koydu. İçeri:
Oyuncu kadrosunda adıyla “Golden Boy” için bir Playbill. Sammy ve diğerleriyle sahne arkası resimleri.
Woody Allen’ın yazdığı ve oynadığı 1969 Broadway hiti “Play it Again, Sam”deki rolünden fotoğraflar.
Uzay yarışında roket tasarlayan, astronot olmaya gönüllü olan bir şirketin başkanına yazdığı bir mektup vardı. İade adresi: Tropicana.
Bayan Dupuy hayran kaldı. 20. yüzyılın sonlarında Amerika’nın tarihini Sheila aracılığıyla anlatabilirsin, diye düşündü.
Arka bahçe ziyaretleri, 2021’de, bir kira zammı ve üst katta gürültülü yeni bir komşuyla karşı karşıya kalan Bayan Dupuy, taşınma zamanının geldiğini hissettiğinde kesintiye uğradı. Şehrin 15 blok yukarısında bir yer buldu ve o zamana kadar 80’lerinde olan Bayan Sullivan’a birbirlerini hâlâ bolca göreceklerine söz verdi.
Aslında yakınlaştılar. Bayan Dupuy’un evliliği parçalanıyordu ve enerjisini ihtiyacı olan her şeyde Bayan Sullivan’a yardım etmeye odakladı. “85 yaşındaki bir çocuğa bakmanın özelliği,” demeyi severdi, “cinle motive ettiğin bir yürümeye başlayan çocuk gibiler.”
Cosmopolitans’a öğle yemeği ısmarladıkları yakınlardaki bir İtalyan restoranının müdavimiydiler.
Bayan Sullivan hakkında daha sonra, “Sokakta yürüdüğümüzde insanlar onun önemli biri olduğunu biliyor,” dedi. “Yürüyüşü, giyimi gibi.”
2023 yılında Bayan Sullivan, dairesinde 40. yılını kutladı. Faturalar ve bunun gibi şeyler için postaları izlemek konusunda her zaman iyi olmuştu, bu yüzden Nisan sonunda bir gün gelen şeye tamamen hazırlıksızdı: bir tahliye bildirimi.
Bildirimde, ödenmemiş kira olarak binlerce dolar borcu olduğu ve belirlenen tarihte konut mahkemesine çıkacağı belirtildi.
Charlie Chaplin’in eski yatağına oturdu ve onu tekrar tekrar okudu. Bu nasıl olabilir? Burada çok uzun süre yaşamıştı. Şimdi şehrin resmi mektubunu okurken tek duyabildiği, “Onu buradan çıkarın!”
Bayan Dupuy’u aradığında, arkadaşı onun sesinde alışılmadık bir ton duydu. Gerçek korku.
Hemen geliyorum, dedi.
Bayan Sullivan gerçekler konusunda yetersizdi. “Bir yerde korkunç bir hata var,” derdi. “Bilmiyorum. Danimarka’da çürümüş bir şeyler var.”
Garip hamam böceğini, açılmayan pencereyi boşverin – Bayan Sullivan o daireyi çok severdi. Onun soyunma odası olduğunu söylerdi ve dışarısı onun tiyatrosuydu. Birdenbire onu kaybedeceğinden korktu.
Bunu düzelteceğiz, dedi Bayan Dupuy. İçindeki gazeteci ve gerçek bulucu işe koyuldu. Tahliye bildiriminin arkasında görünen bürokratik bir karmaşayı keşfetti. Meşhur süveterden iplik çekmek gibiydi, tek farkı 40 yıldır giydiğiniz süveter ve başka bir süveteriniz yok.
Belgeleri ve makbuzları topladı ve Bayan Sullivan’ın kirasını sübvanse eden bir şehir ajansı mevcut bir kira talebinde bulunduğunda ve kimse yanıt vermediğinde, asıl sorunun izini sürdü. O ajans sessizce kira payını ödemeyi bırakmıştı.
Selma’da patlayan bir atom bombasına bakan silahlı askerlerin önünde yürüyen Bayan Sullivan, şimdi sayısız, kimliği belirsiz New Yorklunun yaşadığı bir korku tarafından tüketilmişti. Tekrarlayan kabuslar görmeye başladı. “Gelip beni alıyorlar ve götürüyorlar” dedi. “Hayır diyorum!'”
Mahkeme tarihi, Belediye Binası yakınlarındaki şehir merkezindeki heybetli gri bir binada yaklaştı. İki kadın bir arabaya binip erkenden geldiler. Kalabalık galeride oturup beklediler ve fısıldaştılar. Bir mahkeme memuru onları susturdu.
Katip davasını aradı ve ayağa kalktı. “Ben Sheila Sullivan,” dedi.
Kira kontratıyla ilgili sorular vardı ve Bayan Dupuy memura evrak dosyasını gösterdi. Kadınlar, ücretsiz olarak bir avukat gelene kadar oturmalarının söylendiği koridorun aşağısındaki bir ofise yönlendirildi.
Bayan Dupuy, dürüst olmak gerekirse, kendi başına korkmuştu. Ya bir şeyi gözden kaçırmışsa? Ya bu süreç durdurulamayacak kadar uzunsa ve o arkadaşını hayal kırıklığına uğratırsa? Onu asla görmeyecek bir büro memurunun damgasıyla Bayan Sullivan’ın evinden zorla çıkarıldığını ve sabit emeklilik geliriyle yeni bir ev aradığını hayal etti. Sonunda ne kadar uzakta yaşayacaklardı?
Sonunda bir kabine gösterildiler.
Barınma mahkemesindeki avukatlar, hazır cevaplar, iş ve gelir olmadan tahliyelerle karşı karşıya kalan her türden perişan haldeki erkek ve kadınla ilgilenir. Umut yok. İşte bu müşteri, Sheila Sullivan ve arkadaşı, sorundan çözüme net bir çizgi çizen organize bir belge yığınıyla birlikte.
Avukat, karşısında duran iki kadına baktı. Her şey güzel olacak dedi.
Bayan Sullivan, 2013’te yan taraftaki yeni komşunun kapıya kilitlendiği için zili çaldığı günü hatırlıyor. Şimdi tüm bunların nasıl sonuçlandığını düşünmek. O resim ve Playbills kutusundan çıkan bir hikaye gibi.
Mahkemeden doğruca İtalyan yerlerine gittiler. İki Kozmopolit lütfen.
