“Kan sayınız tehlikeli derecede düşük,” dedi doktor telefonla. “Seni hastaneye götürmek için bir ambulans gönderiyorum çünkü kesinlikle araba kullanamazsın.” Sesi sakin ama kararlıydı. Çizginin diğer ucundaki kadın bir anlığına sessizdi, sonra şöyle dedi: “Tamam, gideceğim, ama ambulansa ihtiyacım yok. Beni alabilecek bir arkadaşım var.”
73 yaşındaki kadın, kırsal kesimde Salisbury, Conn’da yarım mil aşağıda yaşayan en yakın komşusunu aradı. Her gün konuştular ve son zamanlarda ne kadar yorgun hissettiğini açıklamıştı. Arkadaşı onu doktorunu aramaya teşvik etti, hatta birkaç kez onu yakındaki Sharon Hastanesi’ndeki acil servise götürmeyi teklif etti. Kadın her zaman reddetti – sanırım daha iyi hissediyorum, derdi. Ama şimdi bile olduğu gibi görünmediğini veya hissetmediğini kabul etmek zorunda kaldı – iki yıl önce emekli olana kadar bilim öğreten biri ortaokullara öğreten biri. Sonunda, arkadaşı telefona cevap verdiğinde, ER’ye gitmeye hazır olduğunu söyledi
Kadın ne zaman kötü hissetmeye başladığından emin değildi; Bir ay önce, belki iki. “Benim yaşımda,” dedi bana son zamanlarda, “Her gün iyi hissetmeyi bekleyemezsin.” Ancak doktorundan gelen çağrmeden birkaç hafta önce, semptomlarının sadece yaşlanmaktan daha fazlası olup olmadığını merak etmesi için bir şey oldu. Haziran ayında bir sabahın erken saatlerinde ve yaşlı köpeği için bir ilaç almak için veterinerlik ofisine gelmişti. Arabasına geri dönerken, bir arkadaşıyla karşılaştı ve köpekler ve çocuklar hakkında rahatça sohbet ederken, kadın aniden solgunlaştı. Tehlikeli bir şekilde sallandı. Arkadaşı onu yakaladı ve omzunun etrafına bir kol atarak binaya geri dönmesine yardımcı oldu.
Bir veteriner asistanı yardım etmek için koştu. Kadın bir sandalyeye çöktü, yüzü renk boşaldı, gözleri garip bir şekilde odaklanmadı. Kan basıncı anormal derecede düşüktü. Yavaş yavaş kendine döndüğünde, ilk yanıtı utançtı. Dikkatin merkezi olmaktan hoşlanmadı ve orada endişeli yüzlerle çevriliydi. “Ben iyiyim, gerçekten öyleyim,” dedi defalarca. Ama biliyordu ve biliyorlardı, doğru değildi. Kendisine verilen suyu yudumladı ve renk yüzüne geri döndü. Ayağa kalkacak kadar iyi hissettiğinde, arkadaşı evini sürmeyi teklif etti.
Kadın ertesi hafta doktorunu gördü. Kristie Schmidt yaklaşık yirmi yıldır doktoruydu ve onu kalp krizi ve diğer kalp koşullarının bir alfabesi ile görmüştü. Hemen, kadının her zamanki hoş benliği olmasına rağmen, birkaç ay öncesine göre biraz daha yavaş, daha dikkatli hareket ettiğini belirtti. Ve o solguntu. Yorulmuştu, hasta ona söyledi ve ayakları üzerinde kararsız hissediyordu. Sadece köpekleriyle yürürken nefes nefese hissettiğini fark etti. Son zamanlarda pijamalarını değiştirmek zorunda kaldığı o kadar terle uyandığı birkaç gece olmuştu.
