Epeydir gençlerin sıra sıra öldüğü, çığlıkların birbirine karıştığı, kanlı canlı bir slasher sinema izlememiştim… desem de inanmayın; doğal ki Terrifier 3 izlemiştim yılın başlarında. Ancak bir o sinemaya bakıyorum bir Until Dawn’a bakıyorum. Birisi çeşidin sonlarını tekrar tanımlarken, oburunun vitesi tam geri atarak yokuş aşağı gittiğini görüyorum.
Until Dawn Playstation Stüdyoları’nın Gran Turismo’dan sonraki ikinci sinema uyarlaması ve o kötü olmayan üretimin bilakis ne kendi başına âlâ bir sinema olabiliyor ne de oyunun dünyasını hakkıyla yansıtabiliyor. Yönettiği endişe sinemalarının ortasına her nasılsa iki tane Shazam!’ı sığdıran direktör Sanberg’i en düzgün Anabelle: Creation’dan hatırlayabilirsiniz. Kendisi burada tüm uygun niyetli uğraşlarına karşın Until Dawn dünyasının “anasını bellemiş” tabiri caizse. Oyundaki “kelebek etkisi” mekaniği yerini daima tekrar eden gecelere bırakmış ve işin içindeki açıklanmayan doğaüstü durumlar arttırılmış. Bu doğal ki meskene sıkışıp kalan 5 genci yaratıcı yollarla tekrar tekrar öldürebilmek için uydurulmuş bir mazeret yalnızca. Gençler de esasen bir müddet sonra olayı normalleştirip ölmeye alışıyorlar. Oyunda bulaşıcı bir durum olan Wendigo’luk burada geceler uzadıkça yaratıklara dönüşmeye evrilmiş. Yani ne desem bilemedim, oyundan ilham alan orjinal bir hikayeyi anlatmaları hoşuma gitmiş olsa da bu hikayenin daha evvelden “Ya bu pek olmadı” minvalinde rafa kaldırılmış bir senaryo olduğunu bilmek de insanı pek izlemeye sevk etmiyor doğrusu.
Daha evvel hiçbir yerde görmediğim oyuncu arkadaşlarımız ellerine verilen ucuz replikler ve “Şimdi şuraya bağırarak koş”, “Şimdi ‘oh shit!’de” üzere direktiflerle karakterlerini oynamaya çalışmışlar. Yani denemişler en azından. Çünkü bu üzere sinemaların asıl yıldızı daima canavarlar ve gençleri katleden canilerdir ya işte bu sinemada onlar da bi’ cılız ve yaratıcılıktan uzak kalmış. Vefat sahneleri bir noktadan sonra beni oldukça güldürse de gençlerin nasılsa dirileceğini bildiğimiz için olayın rastgele bir heyecanı da yok. İşte ortada oyundaki Dr. Hill’i kanlı canlı bir görüyoruz. Onu da Peter Stormare muhtemelen 2 gün sete gelip “Çocuklar beni çok yormayın repliklerimi okur, iki poz keser giderim” biçiminde oynamış (ki o hali bile gençlere rahmet okutmuş -sahiden-).
Oyunu sevenler sinemanın kimi tercihlerini sorgulayacaklar, başkalarıysa “Bu ne lan!” biçiminde sineması izleyip yarım saate unutacaklar. Günün sonunda yeni bir Until Dawn oyununu bu sinemaya tercih ederim 85 defa ölüp geri de gelsem…
Not: 2 / 5
Editörün Notu: Bana neden slasher sinemaları artık izlemediğimi hatırlatması açısından Until Dawn’a teşekkür ederim. Özetle oyunu oynayın sinemadan uzak durun.
