Hiç bir pembe opera izlemediyseniz, bilmeniz gereken ilk şey, kendinize rağmen sizi çekmenin bir yoluna sahip olmalarıdır. Akış yaşından önce – çoğu hanehalkının bir, belki iki TV, bir Windows PC ve konuşulacak akıllı telefonları olmadığında – annem en sevdiği sabunlarını kaydetmek ve hafta sonları oturma odasında oynamak için VCR’mize bir zamanlayıcı ayarlayacaktı. Hafta boyunca babam, kız kardeşim ve ben, saksafon ağır tema şarkısı ve dramatik monologları ile “General Hastanesi” ni daha az umursamadık. Nikolas Cassadine’nin annesi Laura Spencer, Lucky’yi kurtarmasına, kaçırılan üvey kardeşi kurtarmaya ya da Laura’nın büyükannesi Elena’nın giderek daha mantıksız intikam şemalarına beslenmesine izin vermediğine yardımcı olup olmayacağına ya da ilgilenmeyecektik. Ancak bu kayıtsız Cumartesi sabahları ve çorak Pazar geceleri, gidecek hiçbir yer olmadığı ve yapacak bir şey olmadığı zaman, oturup onunla izledik. Yakında bağlanırdık.
Batı Tennessee’deki memleketim, inek meraları, çakıl yolları ve mısır ve pamuk tarlalarıyla Port Charles’a benzemedi –New York’taki “Genel Hastane” nin gerçekleştiği kurgusal şehir. Bununla birlikte, herkesin herkesin işinde olması için yeterince küçüktü. Yolumdan gelen insanlar uzun anıları var ve size ailenizin ve büyükanne ve büyükbabanızın gün içinde ne kadar kalktığı hakkında küçük bir şeyler söyleyebilirler. Aynı kasabada birkaç nesil boyunca yaşayan geniş bir aileden geliyorum ve büyükannemi kız kardeşleriyle telefonda kulak misafiri oldum, kasaba dedikodularını bir pembe dizinin diyaloğundan ayırt etmek zordu. Şovun parsellerini ve karakterlerini gerçek hayatımla karşılaştırmaya yardımcı olamadım.
Örneğin, aile ağacımın karışık kökleri, karmaşık Spencer ailesine güçlü bir benzerlik taşıyor: Babam, kendim ve kardeşleri bahçede oynarken büyükanne ve büyükbabamın araba yoluna çeken bir adamın hikayesini anlattı. Yabancı kapıyı çaldı ve büyükbabamla oğlu olarak babamın üvey kardeşi olarak tanıttı. Bu ipliği, hayatını kurtaran kemik iliğini anonim olarak bağışladıktan sonra üvey kardeşi Nikolas’ın bebek kardeşi hastane yatağındaki ani görünümünde Lucky’nin sürpriziyle nasıl karşılaştıramam? Tabii ki, arsa hakkında doğal olarak saçma bir şey var. Yine de, bir keşif böyle bir keşif çağrışıyor: sürpriz, ihanet, incinme.
Sabun operaları üst düzey melodram için bir üne sahiptir, ancak gerçekte bana bu tür açıklamaları psikolojik olarak sofistike bir şekilde düşünmeyi öğrettiler. Sabun operaları, ilk kez ahlaki olarak şüpheli, affedilemez eylemlerin bir dereceye kadar anlaşılabilir hale gelebileceğini ilk öğrendiğim yerdir. İntikam alanları, lütuftan düşer, kurtuluş yaylarından, çift çapraz geçişler, mahkum romantizmler, aşk üçgenleri ve servetteki geri dönüşler eğlendirmekten daha fazlasını yaparlar-seyircinin insan psikolojisi hakkında daha nüanslı bir anlayışa ulaşmasına izin verirler.
Sabun operalarında, hayatta olduğu gibi, gerçek kahramanlar veya kötü adamlar yoktur. Yıllarca süren hikaye yayları, izleyicileri sabitlediklerini düşündükleri karakterler hakkındaki görüşlerini gözden geçirmeye davet ederken, her karakter her iki pozisyonu da bir noktada işgal eder. Lucky, sonunda kahramanlığı ahlaki olarak sorgulanabilir davranışlarını affetmeye ikna eden bir Robin Hood figürü haline gelen bir Filander Polis olarak kısa bir aşamaya girmeden önce hayatına cesur bir erkek-kapı olarak başlar. İzleyiciler, bu dönüşümü yirmi yıl boyunca, masum bir çocuktan uyuşturucu bağımlılığı ile mücadele eden bir babaya olgunlaşmasını izledikleri günlük seri hikaye anlatımı yaşadılar.
Lucky’nin büyümesini izlemek, her seferinde bir gün, onlarca yıl boyunca, birkaç hikaye anlatımı biçiminin çoğaltabileceği bir tür anlatı samimiyetine izin verir. Sonuç olarak, bu karakterler gerçek insanlar kadar dinamik görünebilir. Sabunlar, birkaç mevsim prestij televizyonuna nadiren sığabilecek büyüme ve gelişmeyi dramatize ederken, izleyicilere karakterlerin eylemlerini kurgusal yaşamlarının tam bağlamında yargılama fırsatı verir. Çünkü onları izlerken, insanların psikolojilerini ve kişisel tarihlerini merak etmeye yardımcı olamayacağım.
