Geçen ay, Meclis ve Senato’dan dört Cumhuriyetçi, Ivy League okullarının başkanlarına yıllarca Veri’ya ne şarj edeceklerine karar verdikleri konusunda mektuplar gönderdi.
Mektuplar, bu kurumlar, “Öğrenim fiyatlandırması için endüstri standardını oluşturarak, tüm kolejler ve üniversiteler için rekabetçi bir pazarda aksi takdirde ücretlendirebileceklerinden daha yüksek öğrenim maliyetlerini haklı çıkarmak için bir şemsiye etkisi yaratıyor” dedi.
Aslında, birkaç düzineden fazla okul öğrencilerinin ve ailelerinin yüksek bir yüzdesinden Ivy League fiyatlarına komuta edemez. Diğer her özel kurum – ve çoğu halka açık olan – her yıl 1 Mayıs cevap tarihine (ve bazen daha sonra) kadar acımasızca rekabet eder. Özel kolejler arasındaki ortalama öğrenim indirimi, ilk kez tam zamanlı öğrenciler için yüzde 56’nın üzerindedir.
Genellikle liyakat bursları şeklinde gelen bu indirimler, ailelerin dört yıl boyunca hadi olan şeylerinde altı haneli bir fark yaratabilir. Bu yardım, bir ailenin gelirine ve varlıklarına bağlı olan ihtiyaç tabanlı türden farklıdır ve genellikle daha az tahmin edilebilir.
Üniversite fiyatlandırmasının arkasındaki itici güç, Harvard veya Penn’de kötü bir dahi değil. Bunun yerine, onlarca yıl boyunca sessizce gelişen bir dizi algoritma, gözden kaçan firmalara danışıyor. En büyük iki – EAB ve Ruffalo Noel Levitz veya RNL – özel sermaye şirketlerine aittir.
Bu opak sistemden para kazanmayı ümit eden aileler ve finansörler için tüm bunların nasıl olduğunu ve bugün işlerin gerçekten nasıl çalıştığını anlamak için – saati Boston Koleji’ndeki kabul departmanını ele geçirip her şeyi yükselttiğinde saati 50 yıl geri çevirmemiz gerekiyor.
