“Yayın ilk grevi gibi bir şey var mı?” Kate Soper, New York Filarmoni için yeni eserinin başında soruyor. “Yüz oyuncu bir olarak hareket ediyor! Tüm bu ihtişam, hepsi olabilir!”
Bir orkestranın harikalarını anlatıyor ve onun sözünü almanıza gerek yok. Soper’ın Perşembe günü David Geffen Hall’da Gustavo Dudamel’in Batonu altında prömiyerini yapan Soper’ın tatlı, akıllı “Orpheus Orchestra Opus Onus” da, topluluk sözlerini “Peter ve Kurt” tarzı olarak gösteriyor.
“Yüksekler yükseldi, alçaklar azaldı,” diyor enstrümanların gelişimini açıkladı ve eterik sahalar duyuyoruz, sonra yüksek sesler. Obua ve klarnetten memnun olmak için “Ahşap lake oldu” diye devam ediyor. “Metal Bent” bir boynuz fanfarı ve trombon slaytını ortaya çıkarır.
Soper yakında, “Bu Doğru Herkes: Ben Orpheus!” Bu yarım saatlik monodrama, çoğunlukla konuşan, bazen şarkı söyleyen bir soprano için, Yunan mitolojisinin büyük müzisyeni efsanesinin ihale yeniden anlatımını sunuyor. Hikayesi, müziğin anlamı, neler yapabileceği (yüce bir bakış sunumu) ve yapamayacağı (başka bir şey) üzerine şiirsel bir yansımaya karışıyor.
Soper tüm bunları tuhaf postmodern tarzda yapıyor. Ezici derecede antik hissi veren bas flütünün dokunuşları da dahil olmak üzere eklektik, hızlı değişen sesleri, Monteverdi ve Gluck tarafından Orpheus mitinin ünlü ortamlarından ve Sartorio, Landi, Campra ve diğerleri tarafından daha az tutulan olanlardan alıntılara dokunuyor. Karışımda Bach, Vivaldi, Beethoven, Mozart ve Grieg’in flaşları da var ve çoğunlukla orijinal metin, Rilke’nin “Sonnets’e Orpheus” dan pasajları enterpolasyon yapıyor.
Modern müzik severlere Luciano Berio’nun daha kaotik kolajı “Sinfonia” yı hatırlatabilir. Soper hayranları için, özellikle besteci-performans modunda, “Orpheus Orchestra Opus onus”, “IPSA Dixit” (2016) gibi Winsome, “Sanat Nedir?” ve Aristotle, Lydia Davis ve Freud gibi yazarların parçacıkları aracılığıyla cevap vermeye çalıştı.
