İlişkiler, hayatımızın en temel yapı taşlarından biridir. Sevgiyle başlayan bağlar vakitle itimat, anlayış ve huzur getirmesi gerekirken, bazen görünmeyen yaralara dönüşebilir. Birinci bakışta romantik, tutkulu ya da derin üzere görünen münasebetler aslında kişiyi içten içe tüketen bir yapıya bürünebilir. Bu noktada karşımıza çıkan kavram ise ‘toksik ilişki’dir.
Toksik bir bağda kişi, duygusal olarak bir iniş bir çıkış yaşar. Bir gün sevildiğini hissederken sonraki gün büsbütün kıymetsiz kılınabilir. Bu dengesizlik hali vakitle yorgunluğa, özgüven kaybına ve içsel yalnızlığa yol açar.
Özellikle evliliklerde bu durum yıllar süren bir döngü halini alabilir. Ne yazık ki, birçok insan içinde bulunduğu bağın sıhhatsiz olduğunu fark etmeden, her şeyin düzeleceğine dair umudunu kaybetmeden yaşamaya devam eder.
Peki neden bu türlü münasebetlerin içinde kalırız?
Bunun karşılığı çoklukla çocuklukta batındır. Sevgi, ilgi ve itimat gereksinimleri tam manasıyla karşılanmamış bireyler, bilinçaltında tanıdık hislerin peşinden sarfiyat. Sevilmeme korkusunu, sevilme uğraşıyla bastırmaya çalışır. Kişi, geçmişte yarım kalan hisleri bu kere tamamlamak ister ancak tıpkı döngüde yine hapsolur.
Toksik bir alakada en sıkıntı şey, durumu kabullenmektir. Zira birden fazla vakit kişi, pahasını karşısındaki insanın hisleri üzerinden tanımlar. Bu da bağımlı bir alakayı doğurur. Sevgiyle değil, endişeyle sürdürülen bu bağ, kişiyi ruhsal olarak zehirlemeye başlar.
Karşı taraf berbat davranışlar sergilese bile bu tavır, çoklukla kendi içsel savunma düzeneğinin bir sonucudur. “O bana ziyan vermeden ben ona ziyan vereyim” fikri, münasebetin zehirli tabiatını derinleştirir.
Ancak umut her vakit vardır. Şayet iki taraf da ilgi dinamiklerini fark ederse, bu kısır döngü kırılabilir. Sağlıklı bir alakanın temeli itimat, hürmet ve açık bağlantıdır. Gerçek sevgi, kişiyi eksiltmez; bilakis besler ve büyütür. Unutmamak gerekir ki, sevgi ismi altında zehirlenmek baht değildir. Fark etmek, yüzleşmek ve adım atmak; güzelleşmenin birinci anahtarıdır.
