Musluk suyuyla bir sorun yoktu. Cincinnati’de akşam yemeğinde doğrudan mutfak lavabomuzdan bir sürahi dolduran ebeveynlerle büyüdüm. Kolej sırasında St. Louis’de kampüs su çeşmelerine girdim. Daha sonra “musluk suyunun şampanyası” ile övünen ve simitlerinde gizli bir bileşen olduğunu iddia eden New York’a taşındım. Montana’da iki yıllık bir ipucu sırasında, buzullardan şok edici derecede soğuk ve düz bir şekilde soğuk yürüyüşlere ve yudumladım, ancak bunun dışında musluktan içtim.
Ve sonra tanıştığım herkesin filtre kullandığı Los Angeles’a indim.
Ofisim beş galonluk sürahilerde su verdi. Bunun musluk suyundaki tortu yüzünden olduğu söylendi. Birkaç ay içinde bir tesisatçı aradım çünkü mutfak lavabomdan gelen fışkırtma bir damlamaya düşmüştü ve suyun yolunu engelleyen bir birikme olduğunu söyledi. Ona doğrudan sordum: Su içmek güvenli miydi? Omuz silkti. Dikkatli olurdu, dedi ki: Bu borularda ne olduğunu kimse bilmiyordu.
Çıldırdım. Ya kendimi zehirliyor olsaydım? Vücuduma veya zihnime hangi geri dönülemez hasar yaptım? LA’daki herkes – arkadaşların evlerinde, bakkalda, halka açık parklarda – musluk suyundan korkuyor gibiydi. Bu yüzden ilk Brita filtremi aldım.
Geliştirdiğim tek endişe bu değildi. Görünüşe göre şehirdeki etrafımdaki herkesin uyarıları sayesinde, daha önce tehdit etmeyi düşünmediğim, toz (kansere neden olabilir), tohumlara neden olabilir) veya belirli gezegensel konfigürasyonlara (diğer tüm talihsizliklerden sorumlu) endişelenmeye başladım. Çantamı yere koyarsam veya yatağımı yanlış yönlendirirsem, enerjimi tehlikeye atıyordu! Belki de günlük yaşam hakkında yanlış bir güvenlik duygusuna girmiştim.
Bu Ocak ayında bir Salı, kapımın dışında korkunç bir baş ağrısı ve külle uyandım. Rüzgar o kadar güçlü büyüdü ki kapılar açıldı ve dallar ağaçları kırdı. Yangınlar Pasifik Palisades’i Batı’ya ve Altadena’yı doğuda yok ediyordu. Kimse tüm dumanın ne kadar zehirli olduğunu veya yangınların ne zaman duracağını bilmiyordu. Ve sonra, Su ve Power Departmanı yanlışlıkla bölgemdeki sakinlere musluk suyunu önce kaynamadan içmemelerini söyleyen bir bülten gönderdi. Yetkililer, diğer mahalleler için olması gereken mesajı geri çekti, ama ben her zamankinden daha paranoyak oldum. Şişelenmiş su aldım. Sonra mikroplastikler hakkında endişelenmeye başladım.
Ama kendimin bu versiyonunu sevmedim – kendi ortamına güvenmeyen bir kişi.
Yangınların LA’yı tahrip ettiği haftalarda, on binlerce evin duramayan güçler tarafından harap olduğu için güçsüz bir şekilde izlerken, musluk suyu etrafında alınan kavramlarımı yeniden düşünmeye başladım. Su üzerindeki yerel endişenin bir parçası yapmakHissedin: Bir yıl önce şehrin Watt mahallesindeki suda kurşun bulundu ve 2010’larda Flint, Mich. Ancak bu vakalar nadirdir. Ve fark ettim, risklerini sabitlemek herhangi bir şeyÇok fazla sizi izolasyoncu bir zihniyete sokabilir. Yangınlar dışarıda ıssızlığı yaratırken, hermetik olarak mühürlü dairemde toplanırken, aniden musluğumdan çıkan şeyden daha az endişe duydum ve dış dünyaya olan bağlılarım hakkında daha fazla endişe duydum. Eskiden fiziksel çevrelerine coşku ve merakla güve yapan bir insandım; Bundan vazgeçmek için neden bu kadar hızlıydım?
