Bir çocuğun öfke anında nefesini tutması, ağlamanın akabinde soluğunu kesip hızının kızarması, dışarıdan bakıldığında tehlikeli üzere durabilir. Meğer bu, birden fazla vakit zararsızdır ve çocuk istemsizce tekrar nefes alır. Bu çeşit yansılar, çocukların hislerini şimdi yönetemediğini gösteren doğal reflekslerdir.
Giysilerini çıkarmak konusunda gösterdikleri ısrar ise birçok vakit konforla ilgilidir. Kıyafetlerinin onları rahatsız ettiğini ya da sıcakladıklarını tabir edemezler; bunun yerine tahlili kendi yollarıyla bulurlar. Bazen de yalnızca başardıkları bu küçük aksiyonla bağımsızlıklarını ilan ederler.
Banyo suyunu içmeye çalışmaları, suyun onlar için yalnızca paklık değil, tıpkı vakitte bir oyun aracı olduğunu gösterir. Suyun tadını merak ederler; zira çocuklar dünyayı tadarak tanırlar. Birebir biçimde çamur, kum ya da hiç beklenmeyen öbür şeyleri ağızlarına götürmeleri de bu merakın bir eseridir.
Kendi saçlarını çekmeleri, başlarını yataklarına vurup uyumaya çalışmaları ya da kulaklarına bir şey sokmaları… Bunların hepsi bir formda kendilerini yatıştırma, keşfetme ya da ilgi çekme gayretidir. Her biri bir duyguya, bir gereksinime ya da bir öğrenme sürecine bağlıdır.
Ve en kolay fakat en tesirli davranışlardan biri: Aynı kitabı tekraren dinlemek istemeleri. Bu tekrarlama dileği, belirsizliklerle dolu dünyada çocuklara inanç verir. Bildikleri bir kıssa, her seferinde tanıdık hislerle sarar onları ve geceyi huzurla kapatmalarını sağlar.
