Kişisel oyun tarihimde çok fazla oyundan etkilendim biraz ayran gönüllüyüm beni yakalayacak ufacık birkaç ayrıntı olsa bir oyuna şıpsevdi üzere düşüveririm. Lakin hayatım boyunca 10 üzerinden 10 dediğim yalnızca iki oyun oldu. Red Dead Redemption 2 ve Clair Obscur.
Clair Obscur ile ilgili bir şeyler karalama fikri epeydir aklımda vardı fakat beni bu kadar çarpan bir oyun için sıcağı sıcağına o şehvet hissine kapılıp sonradan pişman olmak istemedim. Ortadan takribi bir ay geçti ve bu tutku pek bitecek üzere durmuyor. Bunda da sanırım aslan hissesi oyunun harikulâde müziklerine ilişkin. Ancak yalnızca müzikler değil Clair ile aramızdaki aşkı anlatacak olan şey, genel bir hissiyat sorunu.
Aruz Vezni
Şiir ile oldukça haşır neşir bir insan olarak Divan Edebiyatı ve Halk Edebiyatı muharebesinde her daim halkçı bir insan olmuşumdur. Okuma yazma dahi bilmeyen aşıkların parmak hesabıyla yazdıkları o harika şiirler beni de gaza getirmiştir. Lakin saklıdan kapalıya Divan’ın o Aruz Vezni ile yazılmış şaheserlerine de hayran hayran dalmayı pek severim. İşte Clair Obscure de adeta bir Aruz Vezni inceliğiyle, nakış nakış işlenmiş tutku dolu bir iş. Her köşesinde, her ayrıntısında bir aşk var.
Halk şiiri üzere toplumsal bildiri tasaları yok, ortada bir toplum olsa da öykümüzün bununla ilgisi yok… Bir düş dünyasının bozuk bir gerçekliğe toslaması, bir döngüye kısılmış kaybetme dehşetinden mustarip hepimizin yaşayabileceği ikilemleri yaşayan beşerler topluluğunun ferdi tasaları. Bir de tüm bunların umut sosuyla servis edilmiş sorgulanışları. Clair Obscure insanın içini çok fazla yerden gıdıklamayı başarıyor.
Aldanma Ki Şair Kelamı Elbette Palavradır
“Eğer dese ki Fuzuli hoşlarda vefa var,
Aldanma ki şair kelamı elbette palavradır.”
Fuzuli’nin vakt-i vaktinde satırlara döktüğü şu dizeleri Clair Obscure’e cuk oturuyor. Çünkü bir oyunun bu kadar hoş gözüküp insanı bu kadar derbeder edebilmesi fakat divan şiirlerinde gözükecek bir tezattır. Dedim ya nakış nakış aruz vezni üzere işlenmiş bir oyun daha birinci anında sizi bir umutsuz aşk ile sarsıyor. Yetmiyor hüzünlü melankoninize baltayla girişiyor ve dımdızlak bir formda ormanın ortasında intihara meyilli bir biçimde hayata başlatıyor.
Böylesine başlayan bir hayattan ise tıpkı bir kaktüs çiçeği üzere imkansız şartlarda umut tohumlarını filizlendirmeyi başarıyor. Tahminen de oyunun bu kadar çarpıcı bir başlangıcı olmasa içine girmek de bu kadar kolay olmayacaktı. Fakat ilmek ilmek işlenmiş bir tablonun içinde yaşar üzere Clair Obscure’un her anını yaşadım. Bundan mütevellit olsa gerek ki oyun bittikten sonra dahi her dizesinde, her fırça darbesinde öteki bir mana aradım. Enteresandır ki Clair Obscure’un anlatacak kıssası de hiç bitmedi.
Baki Kalan Bu Kubbede Bir Beğenilen Seda İmiş
“Avâzeyi bu aleme Davûd üzere sal,
Bâki kalan bu kubbede bir güzel seda imiş”
Hayatta baki kalan çok fazla şey yok sevgili Oyungezerler. Etrafımızda gördüğümüz birden fazla şey çok değil birkaç yıl sonra evvel manasını sonra da varlığını kaybedecek. Koskoca dünya tarihinin minicik bir kesimi olan insanoğlu da bu kısıtlı vakitte ölümsüzlükle kafayı kırmış durumda. Lokman Tabip misali şahsi bir ölümsüzlük gayesi olmayan birkaç başı kırık insan da gerçek ölümsüzlüğü gerilerinde bıraktıkları mirasa gizlemeyi başarmış durumda.
Clair Obscure bugün tahminen birkaç milyon insan tarafından anlaşılacak, bazıları burun kıvıracak. “Sıra tabanlı oyun mu olur yea” “Bu ne hacı abi içimiz sıkıldı yok mu vurdulu kırdılı bir şey” naraları ortasında yeni kuşak AEZAKMI yazma heyecanıyla tarihin tozlu sayfalarına gömülecek. Fakat çok eminim ki bundan tahminen beş yüz tahminen bin yıl sonra şayet insanlık var olursa ve bugünlere dönüp bakarsa sanat manasında Clair Obscure’e hayran kalacaklar. Bugün bizim Mona Lisa’ya Davut Heykeli’ne baktığımız üzere bakacaklar. Muhtemelen o vakit da bunu anlamayanlar olacak fakat Clair Obscure ebediyen payidar kalacak.
